Bogini Śiwa i Kali - wedyjskie kulty słowiańskiej rodzimej stary wiary

Znany jest związek nazw miejscowości oraz nazwisk z dawnymi tradycjami kultowymi. W Polsce możemy w ten sposób prześledzić rodzaje i miejsca dawnych kultów, chociaż jest to informacja o charakterze śladu linii papilarnych w kryminalistyce, a nie wykopaliska archeologicznego. Z imion i nazw pochodzących od wedyjskich bóstw mamy w Polsce ślady, linie papilarne w slawistyce, ślady dawnych kultów, okolic ich występowania, bóstwa jakie czczono oraz linie rodowe kapłanów, kapłanek oraz wiernych. Tutaj poznamy dwa przykłady związane z dawnymi boginiami wedyjskimi ziem polskich: Bogini Śiwa (Siwa) oraz Bogini Kali... 

SIWA - Tradycyjne polskie nazwiska kultowe Bogini Śiwa

Kult Boga i Bogini o imieniu Siwa (Śiwa) panował na ziemiach polskich przez tysiąclecia. Jest o tym trochę świadectw naukowych, które przetrwały rzeźnię barbarzyńskiej chrystianizacji. W transliteracji z sanskrytu, języka Indoeuropejczyków piszemy Śiva dla formy męskiej i ŚivA z długim "aaa" na końcu dla formy żeńskiej lotosowej postaci Bóstwa. Fatalne spolszczenia pisane są jako SZIWA, jednak po staropolsku pisano Siwa, czytając sylabę "Si" rodzimie, czyli tak jak w słowie "siła" czy "siwizna". 

Cała rodzina polskich nazwisk nadawanych ludziom na pewno przynajmniej od XIII-XIV wieku pochodzi od wyznawania kultu Boga lub Bogini SIWA, a także od czynności kultowych i nie jest to jakaś tajemnica językoznawcza. 

Osoby noszące takie nazwiska mogą w medytacji bardzo łatwo sięgnąć do swej pamięci po przodkach, którzy tak czy owak czcili Bóstwo SIWA w żeńskiej lub w męskiej formie. Bogini SIWA była czczona najczęściej, między innymi w okolicach Krakowa czy na Mazowszu, ale i na całym obszarze zamieszkania Słowian Połabskich. Nazwiska od rdzenia "SIWA", "SIW" to często lokalne spolszczenia określające wyznawców SIWA lub czynności kultowe związane z czczeniem Bóstwa SIWA. 

Lista nazwisk kultowych 

SIWA to samo w sobie często spotykane nazwisko wskazujące, że przodek rodziny był wyrocznią Boga lub częściej Bogini Siwa, Śiva, jak zapisujemy technicznie w naukowej transkrypcji indoeuropejskiego Sanskrytu.

SIWARGA - to słowo oznaczające Niebiosa Bóstwa Siwa, na wzór nazwy Swarga pochodzącej od Swaroga. Może też oznaczać kapłana lub kapłankę, osobę opiekującą się przenośnymi przedmiotami liturgicznymi.

SIWALSKI, SIWALSKA - to od przodków cechujących się charyzmatycznymi mocami Bóstwa SIWA, bo SIWAL, SIWALE to skrót od SIWA WALE, czyli mistrza ascezy, mocy i magii śivaickiej.

SIWAK, SIWAKOWSKI, SIWAKOWSKA - to nazwisko od przodków będących gorącymi wielbicielami form Bóstwa Siwa, jak teraz mówimy Bhaktami Bóstwa Siwa. Śivaka to osoba całkowicie poświęcona modlitwie i formom czczenia Bóstwa o imieniu Śiva.

SIWIK, SIWIAK, SIWIEC; SIWICKI, SIWICKA; SIWIŃSKI, SIWIŃSKA - nazwiska o znaczeniach jak Siwik czy Siwiak, ten kto wchodzi do Niebios Siwa, bo SIWIA to jedna z nazw niebiańskich krain Bóstwa Siwa. SIWIEC to osoba opiekująca się posągami Bóstwa Siwa lub osoba o kształtach twarzy i cechach ciała podobnych do opisanych jako Bóstwo, czyli wzorcowy model dla artystów, także leśny asceta, jogin śiwaicki.  Podobne znaczenia ma nazwisko Siwik, tylko jest to lokalnie odmienna końcówka słowa.

SIWULA, SIWULEC - nazwisko wskazujące na ród kapłanki lub kapłana, osoby posiadającej prawo przystępowania do posągu Bóstwa, osoby odpowiedzialnej za opiekowanie się posągiem Bóstwa.

SIWCZAK, SIWCZYK, SIWCZYŃSKI, SIWCZYŃSKA - wskazuje na rangę niższego kapłaństwa bądź jakiś pomocniczych funkcji kultowych.

SIWECKI, SIWECKA to nazwiska wskazujące na osoby zaangażowane w głębokie adorowanie Bóstwa SIWA, mogli to być pieśniarze lub osoby grające pobożne melodie na instrumentach muzycznych.

SIWKO, SIWKA, SIWOWICZ, SIWOSZEK, SIWKIEWICZ  - nazwiska podobnie jak tyczą przodków mających wygląd wzorcowy jak Bóstwo, leśnych ascetów śiwaickich, a także osób wysławiających i upodobniających się do Bóstwa. Siwko to przykładowo Mały Śiwa.

SIWIERSKI, SIWIERSKA - osoby, które mają głęboką wiarę w Bóstwo SIWA.

SIWY - pierwotnie ten, kto posiadł mądrość Bóstwa Siwa, kto całkowicie należy do Bóstwa SIWA, kto jest przynależny do SIWA. 

Nazwiska oparte na rdzeniu 'Siw' (Śiv, Śiw) wedle popularności w Polsce: 

Siwek - 12541 osób, w tym najwięcej w Krakowie, 652 osoby 

Siwiec - 6227 osób 

Siwak - 3758 osób 

Siwińska - 1747 osób 

Siwiński - 1600 osób 

Siwik - 2788 osób 

Siwy - 1977 osób 

Siwicka - 802 osoby 

Siwicki - 742 osoby 

Siwiak - 1332 osoby 

Siwa - 946 osób 

Siwczak - 782 osoby 

Siwecka - 351 osób 

Siwecki - 339 osób 

Siwczyk - 676 osób

Siwka - 607 osób 

Siwko - 568 osób 

Siwoń - 497 osób 

Siwonia - 370 osób 

Siwula - 212 osób 

Siwczyńska - 164 osoby 

Siwczyński - 125 osób 

Siwierska - 173 osoby 

Siwierski - 157 osób 

Siwakowska - 135 osób 

Siwakowski - 110 osób 

Siwkiewicz - 92 osoby 

Siwulec - 87 osób 

Siwarga - 60 osób 

Siwoszek - 28 osób 

Siwalska - 8 osób 

Siwalski - 7 osób 

Siwowicz - 6 osób 

Mamy nadzieję, że jeśli jesteś osobą posiadającą nazwisko oparte na rdzeniu SIW, SIWA, podane informacje pomogą Ci sięgnąć głębiej do tego, co gra w głębinach Twej duszy w pamięci przodków i zrealizować to, co jest Twoim prawdziwym dziedzictwem duchowym. Kilka znanych nam dłużej osób z niektórymi z tych nazwisk miewało od dzieciństwa poczucie kapłańskiej godności, zainteresowanie magią czy jogą, a także nieuświadomione głębsze potrzeby duchowe związane rzeczywiście z boskimi istotami Śiva i ŚivA (Śakti). 

Rodzina nazw miejscowości pochodzących od imienia Bogini Siwa jest całkiem imponująca i pokazuje dawne miejsca sprawowania kultu: Siwa, Siwce, Siwcowa, Siwcówka, Siwe, Siwek, Siwiacy, Siwiałka, Siwiałkówka, Siwianka, Siwica, Siwierzyzna, Siwiki, Siwki, Siwkowice, Siwkowo, Siwoniowski, Siwoniówka, Siwoszewo. 

Bogini Siwa była regionalnie znana pod imieniem Żywia, stąd między innymi miejscowość ŻYWIEC jako jedno z wielkich dawnych centrów kultowych Bogini Śiwa. Bogini – Żywia-Siwa jest znana Polakom, Czechom, Ślązakom, Łużyczanom, Wędom z Wendlandii i Drawenii, Serbom  oraz Słowakom. Inne miejsca kultu Bogini Żywia to: Żywa Woda, Żywczaki, Żywczańskie, Żywki, Żywkowo, Żywocice, Żywocin, Żywy, 

Wielbienie Bóstwa Śiva

OM ŚIVAAYA NAMAH! (męska forma)

OM ŚIVAAYAI NAMAH! (żenska forma)

KALI - Tradycyjne kultowe nazwiska polskie bogini Kali (Kaalii) 

Kultowe nazwiska kapłańskich rodów Bogini KALI w Polsce mają podobne pochodzenie i znaczenie jak imię Siwa. Podajemy także aktualną ilość osób noszących dane nazwisko pochodzące od Bogini Kali, jej kapłanów, kapłanek oraz zaangażowanych wielbicieli tej Czarnej Madonny Wedyjskiej. Aktualnie, a początek drugiej dekady XXI wieku żyje tylko jedna osoba o nazwisku KALI. Najpopularniejsze nazwisko z imieniem Bogini KALI w Polsce to Kalinowska, Kalinowski czyli Kalinowscy. Drugim nazwiskiem wedle popularności jest Kalisz. Trzecim Kaliński, Kalińska czyli państwo Kalińscy. Nazwiska w porządku alfabetycznym. 

Kali - 1 osoba 

Kalich - 164 osób 

Kaliciak - 886 osób 

Kalicińska - 577 osob 

Kaliciński - 536 osób 

Kalicka - 1566 osób 

Kalicki - 1586 osób 

Kalid - 1 osoba 

Kalikowska - 7 osób 

Kalikowski - 12 osób 

Kaligowska - 13 osób 

Kaligowski - 7 osób 

Kalik - 19 osób 

Kalika - 225 osób 

Kalin - 207 osób 

Kalina - 1602 osoby 

Kaliniak - 481 osoby

Kalinin - 48 osób 

Kalinka - 612 osób 

Kalinska - 21 osób 

Kalinski - 12 osób 

Kalinowicz - 68 osób 

Kalinowska - 16539 osób 

Kalinowski - 15057 osób 

Kalińska - 2818 osób 

Kaliński - 2365 osób 

Kalisiak - 852 osób 

Kalisiewicz - 483 osób 

Kaliska - 466 osób 

Kaliski - 428 osób 

Kalista - 589 osób 

Kalisz - 7200 osób 

Kaliszan - 428 osób 

Kaliszczak - 533 osób 

Kaliszewska - 1831 

Kaliszewski - 1686 

Kaliszuk - 1462 

Kaliś - 450 osób 

Kaliściak - 347 osób 

Kalita - 4559 osób 

Kalitka - 371 osób 

Kalista nazwisko w znaczeniu Kaliśta, spolszczone, pokazuje na osobę lub miejscowość, osadę, która sprawuje kult bogini Kali. Jeszcze bardziej z kultem bogini Kali związane jest nazwisko i miasto KALISZ, z łaciny Calisia (Kalisia) czyli sanskryckie Kaliśa, Kali Iśa - Ucieleśnienie Bogini Kali. Miasta o nazwie Kalisz, Kaliśa zostały założone na szlaku wędrówek bursztynowych przez wedyjskich pielgrzymów, którzy ustanawiali także lokalne kulty duchowe, w tym kult Bogini Kali, władczyni czasu oraz losu, władczyni wcieleń, kontrolerkę reinkarnacji duszy w nowe ciała. Miejscowość Kaliśa wzmiankował w 158 roku e.ch. Klaudiusz Ptolemeusz. Ślady silnie ufortyfikowanych grodów i osadnictwa są w VI oraz VII i IX wieku. Kalisz to duchowe, słowiańsko-wedyjskie serce trójkąta wyznaczanego przez Poznań, Wrocław oraz Łódź, pradawne, znane już w II wieku e.ch. centrum kultu Bogini Kali. 

Liczne nazwy miejscowości pokazują starodawne miejsca kultu Bogini Kali: Kalichowszczyzna, Kaliga, Kaliłow, Kalina, Kalinka, Kalinki, Kalinko, Kalinków, Kalino, Kalinowa, Kalinowice, Kalinowiec, Kalinowo, Kalinowszczyzna, Kalinowy Dół, Kalinów, Kalinówek, Kalinówka, Kalis, Kaliska, Kaliski, Kaliskie, Kalisko, Kalisówka, Kalisty, Kalisz, Kaliszaki, Kaliszanki, Kaliszany, Kaliszczacy, Kaliszki, Kaliszkowice, Kaliszówka, Kaliś, Kalita, Kalitnik, Kalitówka, Kalitówki, Kaliwy, 

Warto także pamiętać, że miejscowość taka jak Rawicz to spolszczenie wedyjskiego imienia Ravi (Rawi) oznaczające miejsce kultu Boga Słońca. Śrem to wprost jedna z wedyjskich bidża mantr Bogini Pomyślności, Śri, zatem miejscowość była w dawnych czasach miejscem kultu Bogini Śri Devi. 

Wielbienie Bogini Kali (Kaalii) 

OM KALYAI NAMAH! 

Om MahaaKaalyai Namah! 

Słowiański monoteizm? 

Prokopiusz z Cezarei, urodzony około 490 roku w Cezarei Nadmorskiej, zmarły około 561 roku – ostatni wielki historyk starożytności, najsłynniejszy historyk bizantyjski, przytaczając informację o Słowianach, pisze: “Uważają bowiem, że jeden tylko bóg, twórca błyskawicy, jest panem całego świata”.  Dowodem na ogólnosłowiański kult Gromowładnego mogą być liczne nazwy miejscowe. Wiadomo też, że istniało prawo tabu, zabraniającego wymawiana imienia tego Boga (analogiczne tabu zabraniające wymawiania imienia gromowładcy poświadczone jest wśród ludów bałtyjskich). Aleksander Gieysztor uznał, że był on naczelnym bogiem Słowian, zaś bóstwa połabskie takie jak Świętowit, Rugewit, Jarowit i Jaryło miały być jedynie wariantami Jego kultu. Imię Jego wywodzi się od praindoeuropejskiego rdzenia, obecnego w wielu innych językach indoeuropejskich, np. hetyckie “skała”, greckie “piorun”, “dąb”, czy albańskie “niebo”. Był bogiem bezpostaciowym. Jako święte drzewo gromowładcy czczony był dąb. Z postacią gromowładcy wiąże się również, wedle praindoeuropejskiego modelu, motyw skały, młota, topora i konia. Źródła pisane oraz folklor poświadczają mitologiczny motyw Jego walki z uosabiającym siły chaosu Żmijem. 

Z kolei Thietmar z Merseburga ur. 25 lipca 975 r zm. 1 grudnia 1018 r. biskup Merseburski, kronikarz, autor kroniki Thietmara, ważnego źródła historii Niemiec i Polski pisze: “Pierwszy spośród nich nazywa się Swarożyc i szczególnej doznaje czci u wszystkich pogan.” Swaroga uważa się za boga ognia, żaru, ciepła jako takiego we wszelkich aspektach. W pozytywnym aspekcie reprezentuje ciepło, ogrzewa – to miłość, życzliwość, przyjaźń, poczucie bezpieczeństwa, w negatywnym aspekcie to żar gniew, ogień nienawiści, zniszczenia i wrogości. Był więc zarówno pozytywnym Bogiem pokoju w jednym aspekcie, dającym ciepło, radość, szczęście jak i Bogiem wojennym w aspekcie gniewnym – groźnym aspekcie ognia. W mitologii Bałtyjskiej przetrwał mit mówiący o bogu ognia i kowalstwa Swarogu, który wykuł słońce i umieścił na niebie. Imię to wywodzi się od (sanskryckie svár – niebo, perskie χvar – słońce) oraz rekonstruowane prasłowiańskie *sъvariti – kuć, wykuwać, skuwać coś na gorąco. Współcześnie mamy słowo swary czyli kłótnie, spory, które kapłani Swaroga rozstrzygali w imieniu Boga Nieba. Ponieważ obie kroniki mówią o Najwyższym Dawnym Bogu dla wszystkich Słowian logiczne i oczywiste jest, że jest to ten sam Bóg.