Kodeks Bushido - Wojownicy Ducha w Japonii

Droga Wojownika – Kodeks Bushido 

Podstawy Etyki Wojowników

Shihan Mohan Ryszard Matuszewski od 1978 roku intensywnie ćwiczy sztuki japońskiego Budo – tradycyjne Sztuki Walki, razem z praktyką ich legendarną filozofią opartą w dużej mierze na japońskim buddyzmie i szintoizmie. Shihan Ryszard Matuszewski ćwiczy japońskie aikido, aiki-jutsu, jo-do (walka kijem), ken-jutsu (walka mieczem), yari-jutsu (walka lancą, włócznią, np. naginatą etc), a także sztuki walki rodem ze starożytnej północnej Indii, Kalaripayat. Jedną z podstaw prawidłowego treningu rycerzy i wojowników Budo jest kodeks etyczno-moralny i duchowy znany jako Bushido – Droga Wojownika. Droga (jap. Do, Dou, chiń. Tao, Dao) Wojownika (jap. Bushi) streszcza się w Bushi-Dou.

Shihan Ryszard Matuszewski, Mohandżi, ćwiczył i nauczał m.in. w Szczecinku, Toruniu, Szczecinie, Stargardzie Szczecińskim, Inowrocławiu, Olsztynie, Koszalinie, Bydgoszczy, Włocławku, Warszawie, Lublinie, Radomiu, Ełku, Suwałkach, Białymstoku, Nowym Sączu, Tarnowskich Górach, Zielonej Górze, Szklarskiej Porębie, Wrocławiu, Wałbrzychu, Jaworznie, Gliwicach, Częstochowie, Turku, Poznaniu, a także sporadycznie w wielu innych miastach… Wielu instruktorów ćwiczonych i nauczanych przez Mistrza Mohana Ryszarda Matuszewskiego prowadzi własne sekcje, kluby, a nawet stowarzyszenia związane ze wspomnianymi dyscyplinami.

Siedem Filarów Bushido 

Praktyka budo, studia aikido, iaido, karate czy ju-jutsu powinny odbywać się w duchu BUSHIDO (kodeksu samurai czy bushi – rycerzy japońskich). BUSHIDO (czyt. buszido) powstało poprzez zogniskowanie buddyzmu i shintoizmu w dawnej Japonii. Jest to kodeks o Drodze BU, Drodze Wojownika walczącego z własnym wnętrzem, oczyszczającego siebie. Drogę japońskich wojowników można streścić w następujących punktach:

1. GI – prawidłowa decyzja podejmowana w równowadze ducha. Właściwa i prawdziwa postawa. Kiedy trzeba walczyć, po prostu walczymy, kiedy musimy umrzeć po prostu umieramy.

2. YU – bohaterska dzielność, odwaga, męstwo, brak jakiegokolwiek strachu, nieustraszoność.

3. JIN (dżin) – kosmiczna (duchowa) przyjaźń, dobra wola skierowana do ludzkości, gotowość pomocy innym, chęć służenia światu.

4. REI – właściwe postępowanie, punkt zasadniczy, ceremonia, odpowiednie zachowanie, kulturalność.

5. MAKOTO – szczególna (całkowita) szczerość, prostolinijność, otwartość i tolerancja, ufność w siebie i w innych.

6. MEIYO – cześć i wspaniałość, wspaniałomyślność, budowanie dobrej postawy wobec ludzi i świata, dobroduszność, godność (arhata).

7. CHUGI (ćzugi) – oddanie się, lojalność, pokora, wierność czy wiara, ale też brak przywiązania, zdolność do poświęcenia siebie.

Jest to siedem fundamentów ducha bushido. Droga samurai jest niezbędna i absolutna. Praktyka pochodząca od ciała i wynosząca się przez podświadomość na wyżyny ducha jest podstawą. Przy wychowywaniu uczniów w dojo (czyt. dodźio) ma to ogromną wagę. Bushido nie jest filozofią – jest to silna praktyka, trening nad swoim wnętrzem i zewnętrzem. Na Zachodzie z budo przejęte zostały czcze techniki, z budo powstało wiele sportów. Jest to pusta forma bez żadnego Ducha Drogi (Dô, Tao, Deo).  Takie ćwiczenie jest bezsensowne i bezcelowe. Nie da to efektów technicznych. Nikt bez ćwiczenia siebie w Duchu Drogi nie posiądzie umiejętności budo. Ludzie Zachodu próbują utożsamiać praktykę umysłu, praktykę bushido z filozofią raczej, niźli z praktyką. Jest to absurd.

Budo to praktyka wnętrza i zewnętrza, to ćwiczenie umysłu i ciała, to ścieżka do jedności. Nie ma filozofii w budo. Uczcie siebie poprzez działanie. W budo wszystko jest praktyką. Bushido kładzie w procesie wychowania nacisk na uspokojenie uczuć, zachowanie spokoju w każdej sytuacji, samokontrolę w stawianiu czoła wszelkim niepowodzeniom, nieprzywiązywanie się do idei narodzin czy śmierci, ubóstwienie czystości. Japońskie BUDO to WASA plus ZEN. Wasa to zbiory technik, ruchów ciała, to sposób ćwiczenia ciała. Zen to praca nad umysłem i duchem. Nie ma sztuki walki bez wasa albo bez zen. Musi być jedno i drugie, aby mogła istnieć całość.

HISTORIA AIKIDÔ

Starożytni Arjowie (Indoeuropejczycy) uprawiali sztuki walki, które zachowały się w Indii jako specyficzna śiwaicka joga dynamiczna (wojskowa sztuka uprawiana przez Gurków). Aryjski system szkolenia Wojowników przeniknął do wielu narodów i kultur, w szczególności do Chin, gdzie sztuki zwane ogólnie Wu Shu kultywowano już 3500 lat przed e. ch. Osiągnięcia chińskich sztuk Wu Shu przeniknęły do Japonii około IV w e.ch., kiedy to Mistrz Akayama, syn trybuna prowincji Kyoto przebywał 32 lata w Chinach poznając najtajniejsze zasady i metody sztuk wojennych.  W ten sposób powstały podwaliny nowoczesnego, japońskiego Ju-jutsu znanego jako Daito.

Współczesne aikidô pochodzi od starożytnego Daito aiki ju-jutsu udoskonalonego i skodyfikowanego przez Księcia Teijun, szóstego syna cesarza Seiva (850-880 n.e.). Aiki ju-jutsu, przez syna księcia Tsunamoto, zostało przekazane pokoleniom rodziny Minamoto. W tym czasie sztukę posiadł Śhuera Saburo Yoshimitsu z rodu Minamoto, który udoskonalał i rozwijał ówczesne aikidô. Obmyślił on zasady wielu technik i kombinacji obserwując zręczność pająka. Tak udoskonaloną czy rozwiniętą szkołę nazywał po prostu aiki-jutsu. W 1574r. protoplasta rodu, Takeda wyruszył do Aizu i przekazywał sztukę swym potomkom, którzy poznali ją jako techniki Aizu Todome. Później techniki i zasady AIKI przekazywane były kolejnym pokoleniom jako tajemna sztuka domu (klanu) Takeda i pozostawało jego rodzinną własnością aż do przewrotu Meiji w 1868r.

Po rewolucji Meiji, Soke Sokaku Takeda (Sensei) zaczął uczyć tej sztuki podróżując po całym kraju i w końcu osiedlając się na Hokkaido. Jego syn otworzył Daitokan Dojo w Abashiri na Hokkaido i dalej rozwijał aikidô jako głowa szkoły Daito Ryu. Jednym z najznakomitszych uczniów Sokaku Takeda był Morihei Ueshiba (1883-1969). Sensei Ueshiba zebrał techniki starych mistrzów, włączył do szkoły Daito elementy z innych szkół walki i dodał techniki własne wynikające z doświadczenia stosowania zasady AIKI w realnej walce na wojnie. W ten sposób powstało czy raczej odrodziło się starożytne AIKIDÔ okresu Kamunagara. Celem aikidô odtworzonego przez Ueshiba jest posuwanie naprzód życia i zrozumienia, a nie zniszczenie przeciwnika. Ostatnimi słowy Ueshiba do jego uczniów przed śmiercią było to, że aikido powinno być nazwane “Shobu Aiki“, wojenną sztuką służącą tworzeniu mądrości i charakteru. Obecnie aikidô kontynuowane jest przez takich wielkich mistrzów jak K. Tohei, G. Shioda, Y. Imoto, M. Mochizuki czy Kobayashi.

Dzisiejszy rozwój japońskiej Sztuki Walki AIKIDÔ (AI – miłość, KI – moc, DO – droga, sposób życia) został wypracowany życiem Morihei Ueshiba, człowieka głęboko uduchowionego, który w 1925r. osiagnął satori (duchowe oświecenie). W ciągu swego życia usiłował bezpośrednimi studiami Budô (praktyka Sztuk Walki) skierować je ku odbudowaniu pierwotnych zasad starożytnego Kamunagara i uczynić je dostosowanymi i efektywnymi dla współczesnej ludzkości.

Kamunagara jest świadomością duszy wszechświata charakteryzująca się pełną pokoju drogą życia, opartą nie na filozofii czy ideologii, ale na intuicji i zrozumieniu praw Natury. Korzenie Kamunagara sięgają w “Złoty Wiek“, dwanaście tysięcy lat temu, w erę wspólną tradycyjnych mitów Japonii, Chin i narodów obu Ameryk. Kamunagara ciągle leży u podstaw japońskiej kultury. Jego wpływ przyczynia się do trudności jakie mają w zrozumieniu Wschodu ludzie na Zachodzie, choć są Arjami.

Z materiałów szkoły sztuk walki:

Shobu Aiki Kyokai - O’Sensei Aikido Kankai