Wielka Bogini Himawanti

Wielka Bogini Himawanti - Boska Macierz i Królowa Niebios 

Wielka Bogini, Matka Ziemia, Królowa Niebios, Wielka Macierz, Bogini Matka – to w wierzeniach wielu kultur główne lub jedno z główniejszych bóstw w metafizycznym panteonie. Bogini utożsamiana często z Ziemią lub stanowiąca jej patronkę, w wielu kulturach będąca równocześnie królową niebios lub nieskończonością - wówczas do jej atrybutów dochodziła jeszcze uroda, piękno. Zazwyczaj dawczyni wszelkiego życia, uosabiająca płodność i macierzyństwo. Często uznawana również za matkę bogów i bogiń, aniołów czy bóstw. Wielka Bogini to Bogurodzica Dziewica dawnych słowiańskich wierzeń. 

Gayatri Maa - Adi Śakti - Bogini Pieśni, grecka Gaia, Gaja

Boginię Matkę-Ziemię (sanskr. Prithivi) uważano za niezmienne źródło wszelkich form życia, dające życie i odbierające je z powrotem. Odnoszono się do niej ze czcią, ale też z bojaźnią. Początkowo nie wiązano jej sił rozrodczych z płcią. Później, według mitologii, urodziła Ojca Niebios (Sanskr. Dyaus) i została jego żoną. Para ta dała życie ogromnej liczbie innych bogów i bogiń. Za najstarszy potwierdzony archeologicznie wizerunek Bogini Matki została uznana figurka znaleziona w Berekhat Ram w Izraelu, wyrzeźbiona w czerwonym tufie (rodzaju marmuru); archeolodzy datują ją na okres między 800 a 230 tysięcy lat temu. Wygląda na to, że w tamtejszym regionie powinno się najbardziej czcić Wielką Boginię Matkę Stworzenia. 

Aditi –  w sanskrycie: अदिति "nieskończona", "nieograniczona" - to w Rygwedzie matka bogów (devamatar), pramatka, prarodzicielka, w mitologii indyjskiej nieskończoność, pierwotna przestrzeń kosmologiczna, niebo bez granic. Aditi jest duchem wszystkich dwunastu znaków zodiaku, jako kosmiczna Wielka Matka, Niebiańska Matka. W kanonicznych pismach wedyjskich zwana też "podporą nieba, utrzymującą ziemię, władczynią świata". W Bryhadairanjaka Upaniszadzie (1.2.5) określenie dla oznaczenia bytu absolutnego, Wielkiej Bogini, Macierzy Świata. W Rygwedzie wspominana z imienia ponad 80 razy. W Rygwedzie Aditi jest jedną z najważniejszych postaci, matką bogów zwanych od jej imienia Aditjami (Adityas). Aditi jest boginią Wolności, Doskonałości, Bezpieczeństwa i Ochrony, Wieczności i Nieskończoności, Ekspansji, Tworzenia i Mocy, pierwowzorem dla idei Śakti! 

Bogini – to personifikacja Absolutu lub różnych jego aspektów w formie żeńskiej postaci antropomorficznej. W zależności od danej kultury, boginie były pojmowane jako byty niezależne, wszechogarniające, określane przez religioznawców jako Bogini Matka, Wielka Bogini, Matka Bogów, lub też jako jedno z wielu bóstw o określonych funkcjach i atrybutach w systemach politeistycznych. Kult Bogini istniał już w neolicie, lecz jest również obecnie silny zwłaszcza w hinduizmie, gdzie jest ona czczona pod wieloma postaciami i imionami. Występuje tam ona zarówno w postaci Wielkiej Matki (Kali, Durga), w formach bóstw występujących w starożytnych mitach (np. Lakszmi lub Parwati), jak i w postaci pierwotnych wiejskich bóstw ochronnych jak przykładowo Manasa. Wszyscy główni wedyjscy bogowie prastarych aryjskich tradycji w Indii pochodzą od Aditi - Bogini Pramatki, która jest ich rodzicielką. Rygweda opisuje zatem dzieje Aditya - Synów Aditi - Dewów, Synów Bogini Aditi. 

Duchowość i rozwój duchowy

Jaka jest różnica pomiędzy religijnością a duchowością?

Stara przypowieść uczy, że kiedy obudzisz się ze Snu, znów staniesz się Brahmanem i odzyskasz swoją boskość, w czym pomocne jest kultywowanie duchowości, rozwoju duchowego, na Wschodzie kojarzonego głównie z jogą i medytacją. Zanim przestudiujemy zagadnienie tego co wspólne i tego co różne pomiędzy religijnością a duchowością, musimy zdefiniować dwa ważne pojęcia. Religię można zdefiniować jako „wiarę w Boga lub/i bóstwa, którego czy które się wielbi, zazwyczaj w określony sposób i poprzez rytuały” albo „jakikolwiek system wierzeń, uwielbienia, itp., związany często z systemem etycznym.” Duchowość można by zdefiniować jako „cechę lub fakt bycia duchowym, niematerialnym” lub „przeważnie charakter duchowy ukazany w nauczaniu, życiu, itp.; skłonność lub postawa duchowa.” Krótko mówiąc, religia jest pewnym systemem przekonań i rytuałów, które mają pomóc człowiekowi osiągnąć właściwą relację z Bogiem, a duchowość jest skupieniem się na rzeczach duchowych i świecie duchowości zamiast na rzeczach materialnych czy doczesnych. Duchowość jest niejako wyższą i bardziej subtelną formą religijności wynikającą z poszukiwania prawdy oraz realnego kontaktu z bóstwami czy z Bogiem Absolutem, Brahmanem - celem duchowości jogi. 

Duchowość - rozwój duchowy przemienia ludzi w Anioły Boże

Najpowszechniejsze nieporozumienie związane z religią jest takie, że jakaś religia, jak chrześcijaństwo miałaby być ostateczną czy najwyższą religią a przecież podobnie myśli islam, judaizm czy buddyzm. Smutne jest to, że wielu z tych, którzy wywodzą się z kręgów chrześcijańskich, praktykuje chrześcijaństwo jako ostateczną opcję religijną, podczas gdy jest to tylko jedna z wielu możliwości uprawiania życia religijnego, jedna z wielu możliwości przybliżania się do boskości, do bóstw i Boga Absolutu. Dla zdecydowanej większości wyznawców chrześcijaństwo jest niczym więcej aniżeli zestawem zasad i rytuałów, które osoba musi przestrzegać, aby dostać się po śmierci do nieba, jednak nie wiedzą, że wszystkie inne religie także oferują podobne zestawy w swoim menu. Takie jest to jedynie prawdziwe chrześcijaństwo. Prawdziwa religia nie jest religianctwem; jest raczej właściwą relacją z Bogiem, poprzez przyjęcie pewnego stylu życia nauczanego przez religiodawcę, proroka, awatara czy mesjasza danej wiary. Chrześcijaństwo ma pewne „rytuały”, których się przestrzega (np. chrzest i wieczerzę Pańską), chrześcijaństwo ma „zasady”, które należy przestrzegać (np. nie zabijaj, kochaj drugiego człowieka itp.), a te zasady i rytuały są podstawą owego chrześcijaństwa. Owe zasady i rytuały w chrześcijaństwie prowadzą zbawienia. Wszystkie inne religie także mają takie swoje podstawowe środki pozwalające przyjąć wiarę, przybliżać się do życia duchowego, a w końcu do zbawienia, wyzwolenia, urzeczywistnienia duszy. 

Joga - AtmaKriya - Dobry sposób życia

Joga - AtmaKriya - to dobry sposób na życie 

Wielu ludziom joga, w tym krija joga, kojarzy się z dziwnymi i ekstremalnie trudnymi ćwiczeniami fizycznymi lub ascetyczno-duchowymi. Wielu ludzi joga kojarzy się z wyrzeczeniami i umartwieniami, ale mało komu przychodzi do głowy, że ostatecznym celem jogi jest odniesienie sukcesu na duchowej ścieżce. Siddhi, owoc, to także sukces, powodzenie, a pomyślna praktyka jogi, pomyślna sadhana to taka, która przynosi owoce. Oczywiście, wiele osób zauważyło, że dzięki praktykom jogi (mantrom, mudrom, ćwiczeniom oddechowym, medytacjom, asanom) poprawia się zdrowie i ogólna sprawność organizmu. Jednak większość z ćwiczących jogę na Zachodzie w tym w Polsce nie dopuszcza do zaistnienia w ich życiu realnych zmian, które wynikają z metod stosowanych przez jogę. Celem jogi jest rozwój duchowy i urzeczywistnienie boskości, dewaizacja, czyli wyzwolenie ducha. Urzeczywistnienie boskości (daiwam), to nie ucieczka od życia i nie zniszczenie ciała w celu wyzwolenia ducha, chociaż część treningu jogi wymaga kondycji i może być trudniejsza. Każdy ze zdrowych systemów jogi naucza, że duch zostaje wyzwolony, gdy nie musi podlegać już cielesnym i społecznym uwarunkowaniom, przymusowi przyrody. Wyzwolenie duchowe, wyzwolenie duszy (atmana) z więzów materialnych, polega na uświadomieniu i zaakceptowaniu, że to duch (atman) ma całkowitą władzę nad ciałem, oraz nad warunkami życia materialnego i społecznego. 

Joga - AtmaKrija - Laja Joga

Pierwszym krokiem wstąpienia na jogiczną drogę jest powstanie wewnętrznej potrzeby zmian w sobie, wynikającej z niezadowolenia z funkcjonowania JAŹNI, DUSZY, ATMANA. Współczesna psychologia ma dużo różnych psychotreningów i porad na temat, jak powinien zachować się człowiek w różnych sytuacjach swojego życia. To wszystko i Twoje dążenia, by coś w sobie zmienić i różnego rodzaju techniki psychologicznego zachowania - mówiąc indyjskim językiem można nazwać zaczątkiem do ścieżki jogi. Każdy spotykał w swoim życiu sytuacje, w jakich nie wie co zrobić, czy dobrze postępuje i wtedy przychodziły myśli o możliwości zmiany czegoś w sobie, a rzadziej stosunku do tego, co dzieje się. Najprostszy sposób, jaki proponuje Ci otoczenie, to pójść do kościoła i oddać się zewnętrznej i wewnętrznej ciszy. To jest prosta droga, ale na dłuższą metę dla poważnie poszukujących dusz okazuje się bardzo zawodna, zwodnicza i nieskuteczna, chociażby z braku kierownictwa duchowego. Jednakże na wschodzie, konkretnie w Indiach i Himalajach, powstała stopniowa, bardzo szczegółowo opracowana forma jogi klasycznej. Zrozumiawszy bezsensowność poszukiwania sensu w samym sobie czy jakimś kościele, człowiek zaczyna szukać nauczyciela, autorytetu, mistrza duchowego, guru. I spotkawszy takiego, a mówimy teraz o klasycznej jodze hinduskiej, przechodzimy na prawdziwy podstawowy stopień rozwoju duchowego. Warto pamiętać, że stopnie wtajemniczenia nie mają końca, a po opanowaniu jednego stopnia otwarte zostają drzwi do kolejnego.