Anandamurti Ananda Marga Neohumanizm

Shri Shri Anandamurti - Prabhat Ranjan Sarkar - Ananda Marga, Tantra Joga i Neo-Humanizm 

Prabhat Ranjan Sarkar to jeden z najbardziej znanych filozofów, pisarzy, poetów, pieśniarzy i mistyków XX wieku. Znany jako Anandamurti założył ruch Ananda Marga dla nauki Tantry.

Ananda Marga i jej twórca P.R. Sarkar znany jako Anandamurti są na ostrzu chrześcijańskiej inkwizycji zwalczającej wszelką orientalną duchowość oraz wolną myśl filozoficzną, jogę i tantrę. Ananda Marga jest ruchem rozpowszechniającym klasyczny bengalski styl praktykowania tantry, która na Zachodzie kojarzy się z wolnym seksem, gdy tymczasem jest w rzeczywistości szkołą celibatową polecającą życie mnicha! Spróbujmy zrozumieć czym jest Ananda Marga, kim był Bhagawan Anandamurti Baba, aby pojąć dlaczego rozwiązłym, ciemnym i mrocznym siłom tej planety tak zależy na zniszczeniu dzieła i misji tego wspaniałego Awatara oraz dorobku jego nauczania i poświęcenia. Anandamurti jest znany z tego, że wielokrotnie publicznie pokazywał zdolności siddhi takie jak bilokacja czy lewitacja...

Prabhat Ranjan Sarkar - Shri Shri Anandamurti 

Urodzony: 21 maja 1921, Jamalpur, Indie

Zmarł - 21 października 1990, Kalkuta, Indie

Sarkar to w hindi सरकार, urdu سرکار, tłumaczenie: rząd, władca. 

Prabhat Ranjan Sarkar - ur. 21 maja 1921, zm. 21 października 1990 - indyjski filozof, rewolucjonista społeczny, poeta, lingwistyk. Jednakże znany jest przede wszystkim pod imieniem Shrii Shrii Anandamurti, jako duchowy nauczyciel Tantry i Jogi, założyciel międzynarodowej organizacji Ananda Marga. Od wczesnego dzieciństwa w Biharze w Indiach, gdzie się urodził w 1921 roku, P. R. Sarkar przyciągał wszystkich swoją głęboką miłością i prowadził ścieżką samorealizacji. Dostosowując starożytną naukę Jogi Tantry tak, by zaspokajała potrzeby naszej ery, rozwinął naukową i racjonalną filozofię oraz system praktycznych dyscyplin mających na celu fizyczny, umysłowy i duchowy rozwój. Uznając w Nim duchowego Mistrza, Jego zwolennicy nazwali Go "Shrii Shrii Anandamurti" co oznacza "Ten, który przyciąga innych jako wcielenie błogości" lub po prostu "Baba" (ojciec). Ci, którzy podążyli za Jego naukami, spostrzegli, że ich życie się odmienia, gdyż przezwyciężali swe słabości i negatywne tendencje umysłu i doświadczali stanów głębokiego spokoju i błogości. Zainspirowani jego bezinteresownością, poświęcali własną energię i życie służbie społeczeństwu i pomocy uciskanym. 

Prabhat Ranjan Sarkar rodził się 21 maja 1921 roku w Jamalpurze, w Biharze i już w młodości uważany był za mistyka. Spędzał wówczas wiele czasu praktykując medytację. W 1939 roku rozpoczął studia w Vidyasagar College w Kalkucie. Wtedy też inicjował czy raczej wyświęcił swego pierwszego ucznia w Jodze Tantry - praktyki, których nauczał, są głęboko duchowe i mimo, że wywodzą się z sięgającej kilku tysięcy lat wstecz starożytnej wiedzy Tantry, zostały dostosowane do zmieniających się wciąż potrzeb współczesnego człowieka. Pierwszym inicjowanym był przestępca Kalicharan, który porzucił wówczas swe dotychczasowe życie i wkroczył na ścieżkę duchowości. Zmienił także imię na Kalikananda. W dziedzinie filologii i językoznawstwa P. R. Sarkar napisał podręczniki języków bengalskiego i sanskrytu, do których zrozumienia potrzeba lat intensywnych badań. Te podręczniki śledzą rozwój słów, fraz i kulturowych tradycji, które obejmują delikatną materię współczesnych języków Indii jak również wprowadzają istotne spojrzenie na rodzinę indo - europejskich i innych języków świata.

Do 1955 roku Prabhat Ranjan Sarkar wiódł normalne życie. Pracował jako urzędnik kolejowy w Jamalpurze, jednocześnie nauczając filozofii i inicjując kolejnych uczniów. Wtedy to założył oficjalnie Ananda Marga z sanskrytu – "Ścieżka Błogości" – społeczno-duchową organizację, której założeniem jest "samorealizacja i służenie innym". W 1962 Prabhat Ranjan Sarkar zainicjował czy wyświęcił pierwszego aczarję (acarya, aćarja) – osobę znającą wyższe praktyki Tantry, mogącą nauczać innych praktyk jogi. W 1966 roku ustanowił czy raczej odnowił starą tantryczną regułę mniszą, dzięki której wielu aćarjów poświęciło się całkowicie pracy dla organizacji. W tym też roku opuścił Jamalpur i wyjechał do Anandanagar w Zachodnim Bengalu. Rozpoczął globalny program wymiany roślin, mający za zadanie ratowanie tysięcy gatunków roślin na całym świecie. Równolegle w różnych miejscach tworzył schroniska dla zwierząt. Bardzo wiele schronisk dla zwierząt, także w Polsce prowadzą oddani uczniowie Ananda Margi! W dziedzinie muzyki, literatury i sztuki Prabhat Ranjan Sarkar zachęcał artystów, by tworzyli sztukę dla innych, dla ich szczęścia, a nie tylko "Sztukę dla sztuki". Zostawił również potrzebne do dokonania tego wskazówki. Sarkar pisał nie tylko długie filozoficzne traktaty, wzbogacił nas także o historie dla dzieci, komedie i dramaty. 

Ze względu na swoje postępowe i duchowe zarazem poglądy Ananda Marga ma dzisiaj swoich zwolenników w każdym zakątku ziemi. Nie brak jej jednak także mrocznych przeciwników. Poglądy Prabhat Ranjan Sarkara uderzają w wypaczony indyjski system kastowy. Są także dosyć rewolucyjne w porównaniu z kapitalizmem i komunizmem. Podczas jego uwięzienia na znak protestu kilku członków Ananda Margi dokonało samospalenia. Ukazało się także w latach 70-tych wiele publikacji, które kreowały wizerunek organizacji jako rzekomo terrorystycznej przypisując jej kłamliwie np. podłożenie bomby w hotelu Hilton, Australia – oskarżeni o to członkowie AM zostali po siedmiu latach uniewinnieni, dzisiaj mówi się, że była to prowokacja mająca na celu utrzymanie przy życiu rozwiązanej 15 lat później specjalnej jednostki policji australijskiej. Są to jednak przykre wydarzenia, których nigdy nie potrafiono w sposób jednoznaczny z Ananda Margą powiązać. Jego największym dziełem jest zbiór 5018 pieśni znanych jako Prabhat Samgiit (Pieśni Nowej Jutrzenki), które pisał od 1982 roku do swego odejścia w październiku 1990 roku. Wyrażają one uniwersalizm ludzkiego serca. Większość pieśni została napisana w ojczystej mowie Sarkara - bengali. Uczeni bengalscy wysoko oceniają ich poetycką i symboliczną ekspresję. 

Pomijając okres uwięzienia przez stalinowskich maoistów czyszczących Bengal z ludzi uduchowionych, Prabhat Ranjan Sarkar poświęcił swej organizacji siedemnaście lat życia. Z małej organizacji o znaczeniu lokalnym przeistoczyła się w okresie jego pobytu w więzieniu na międzynarodową, zrzeszającą dziesiątki tysięcy osób na całym świecie. Ananda Marga nie jest jedynym, co po sobie pozostawił. Z jego wykładów i podyktowanych tekstów zredagowano ponad 250 książek o różnorodnej tematyce. Oprócz duchowości, Jogi, Tantry zawierają one ponad 1500 stron odnoszących się do rewolucyjnej zarówno jeżeli chodzi o kapitalizm, jak komunizm, społeczno - ekonomicznej teorii PROUT, kilka tysięcy stron rozpraw lingwistycznych o ewolucji ludzkiego języka oraz niedokończoną 26–tomową encyklopedię w języku Zachodniego Bengalu. Oprócz tego napisał wiele rozpraw o tematyce socjologicznej, rolnictwie, historii, literaturze, medycynie, kosmologii, filozofii oraz przedstawił założenia filozofii Neo-humanistycznej (1982), naukową teorię mikrowitów (1986) oraz - Prabhat Samghita (Pieśni Nowej Jutrzenki) - kompozycję ponad pięciu tysięcy pieśni, których główną tematyką było wielbienie Boga (1982–1990). 

Prabhat Ranjan Sarkar napisał ponad 100 książek o bardzo zróżnicowanej tematyce: mistycyzmie, kosmologii, socjologii, historii, edukacji, jodze, medycynie, etyce, psychologii, humanitarności, lingwistyce, ekonomii, ekologii, uprawie roślin, muzyce i literaturze. Poprowadził kilka tysięcy wykładów i skomponował ponad 5000 mistycznych pieśni. Milionom ludzi w sposób bezpośredni i pośredni przekazał wiedzę o prowadzącej do samopoznania medytacji. Lecz najistotniejsze jest, że dzięki własnemu przykładowi, wnikliwej filozofii, systematyczności praktyk duchowych oraz projektom pomocy socjalnej o ogromnym zasięgu był i nadal, do dnia dzisiejszego jest jedyną inspiracją dla uniwersalistycznej misji Ananda Margi. 

W 1986 roku Sarkar przewidział, że bieguny geograficzne zaczną przesuwać się i zmieniać swoje pozycje. W skutek tego nastąpi topnienie lodowca i znaczny wzrost poziomu wód. Ponad to wyginie wiele gatunków roślin i zwierząt, a rozwój ewolucyjny przyspieszy się. Zanim to nastąpi,od 1997 roku zacznie się ogólnoświatowy kryzys wodny. Sarkar znalazł na to radę. Przedstawił program tworzenia MATER UNIT, to jest centrów ”ekologicznego rolnictwa, alternatywnej edukacji i duchowej inspiracji”. Jednym z takich M.U. w Polsce jest gospodarstwo ekologiczne w Głębocku koło Jeleniej Góry. Program M.U. - model rozwoju społeczeństwa we wszystkich aspektach dopasowany jest do wizji historii świata według Sarkara. Twierdzi on m. in., że: „Historia ludzkości odzwierciedla ewolucję zbiorowego umysłu ludzkości. Można wyróżnić jego cztery właściwości: zdolność do pracy fizycznej, odwaga, intelekt i zdolnści finansowe. Ludzie posiadający jedną lub więcej z tych właściwości przewodzili ludzkiemu społeczeństwu w różnych czasach. W miarę rozwoju zbiorowego umysłu ludzkości przywództwo przenosi się kolejno z ludzi posiadających odwagę, na posiadających intelekt, a w końcu na posiadających pieniądze. Każde odstępstwo od tego porządku zostaje szybko zniwelowane. Wyjątek stanowi wczesna historia ludzkości, kiedy wszyscy byli pracownikami fizycznymi. Ta grupa była zawsze dowodzona przez pozostałe. Ale ludzie mogą zmienić swoje cechy mentalne lub własnym wysiłkiem osiągnąć nowe.” Oto „trzynaście głównych projektów realizowanych w M.U.:

1. Wzorcowe gospodarstwo ekologiczne z centrum informacyjno - edukacyjnym,

2. Bank nasion i centrum dystrybucji nasion,

3. Produkcja i dystrybucja sadzonek,

4. Młyn,

5. Piekarnia,

6. Produkcja przetworów mlecznych,

7. Uprawa roślin do produkcji biogazu i opału,

8. Hodowla pszczół,

9. Produkcja na małą skalę,

10. Energia słoneczna,

11. Szkoła i dom dziecka,

12. Opieka medyczna,

13. Rezerwat zwierząt.”

Zmiany społecznego przewodzenia społeczeństwem pomiędzy różnymi grupami psychologicznymi są zwane cyklem społecznym. Twórcą ich jest Sarkar. „Sarkar postulował potrzebę nowego stylu przywódców posiadających pozytywne właściwości wszystkich czterech grup. Te dynamiczne duchowe osobowości zwane Sadvipers (dobroczynni intelektualiści) będą pozostawać w jądrze społecznego cyklu i pomogą kierować rozwojem społeczeństwa w miarę rozwoju społecznego cyklu. Pozytywny wkład każdej z trzech grup(zdolnych bronić innych, intelektualnej, finansowej) będzie wyrażony, kiedy dojdą do władzy stosownie z rozwojem społecznego cyklu, a okres eksploatacji przez każdą z trzech grup będzie zminimalizowany. Dobrzy ludzie powinni stawać się Sadvipers i pomagać tworzyć innych Sadvipers dla dobra społeczeństwa. Ananda Marga jest zaangażowana w pracę tworzenia Sadvipers.” Biorąc pod uwagę tempo życia jakie narzuca człowiekowi współczesny świat i nowe trendy nawołujące do powrotu do natury ekospołeczne propozycje ANANDA MARGA i jej założyciela znaleźć mogą i rzeczywiście znajdują wielu zwolenników. 

Prabhat Ranjan Sarkar nazywany był przez swoich uczniów Shrii Shrii Anandamurti lub po prostu Baba. To postać niezwykle wszechstronna i pełna miłości a jednocześnie tajemnicza, nieodgadniona. To mistrz duchowy, który starożytną naukę Tantry, naukę o duchowości i człowieku uduchowionym powierzył współczesnej ludzkości w nowej, przejrzystej i niezwykle bogatej formie. Jego miłość do świata i do ludzi nie pozwoliła Mu podzielić się jedynie tajnikami głębokich duchowych praktyk. Jego wykłady dotyczące problematyki społecznej, ekonomicznej czy psychologii człowieka wykraczają daleko w przyszłość pozostawiając w tyle zarówno dorobek ekonomistów kapitalistycznych, jak i wszelkie teorie socjalistyczne. Sarkar pozostawił wiedzę, która pozwoli na przekształcenie współczesnej ludzkości napędzanej pragnieniem zysku i gromadzenia majątku przez indywidualne jednostki na społeczeństwo kierujące się jasnymi i przejrzystymi zasadami wspólnego dobra. Społeczeństwo, które dzięki zapewnieniu minimalnych potrzeb wszystkich ludzi będzie w stanie wykorzystać w pełni ich potencjał, tym samym przyspieszając rozwój cywilizacyjny i tworząc na naszej planecie a w przyszłości na kolejnych warunki, w jakich ludzie, zwierzęta i rośliny będą w stanie wspólnie egzystować w równowadze. Zapytany kiedyś przez jednego ze swych uczniów, kim jest, Shrii Anandamurti odparł: “Przybyłem, jako tajemnica, jestem tajemnicą i odejdę jako tajemnica. Aby poznać moją naturę, musisz praktykować sadhanę (medytację).” I rzeczywiście dla wielu pozostał i pozostanie tajemnicą. Lecz dla wielu swoich uczniów jest ojcem, przyjacielem, nauczycielem, Guru i najbliższą im osobą.

Łaska Baba

Nigdy nie jesteś samotny lub pozbawiony pomocy. Siła, która przewodzi gwiazdom, prowadzi także Ciebie. 

You are never alone or helpless. The force that guides the stars, guides you too. (ang.)

Zbawienie i Oddanie

To, co czyni umysł delikatnym i silnym i wytrwałym, by mógł utrzymać się w stanie równowagi nawet w warunkach bólu – to, co nieustannie wytwarza w nim przyjemne uczucie, nazywa się miłością. Oddanie jest identyczne z miłością. W momencie, w którym pojawia się oddanie, przychodzi miłość do Najwyższego. 

That which makes the mind soft and strong and strenuous, so it may keep itself in a balanced state even in the condition of pain – that which perpetually creates a pleasant feeling within, is called love.Devotion is identical with love. The moment devotion is aroused, the love of the Supreme comes. (ang.) 

REPRESJONOWANIE i OCZERNIANIE SARKARA

Sarkar spotkał się z dużą i napastliwie nienawistną krytyką głównie ze względu na swe społecznie rewolucyjne poglądy, które sprzeciwiały się ortodoksyjnemu systemowi kastowemu i maoizmowi. Każdy inicjowany w Ananda Mardze musiał porzucić wszelkie uprzedzenia do ludzi z innych kręgów społecznych oraz zgolić (mężczyźni) charakterystyczny dla kasty Braminów kosmyk włosów. W 1959 roku rozpoczął wykłady o społeczno - ekonomicznej teorii (PROUT), jaka otwarcie występowała przeciwko sprawującej wówczas w Zachodnim Bengalu władzę stalinowsko- maoistowskiej Partii Komunistycznej. To spowodował, że wokół osoby Sarkała narosło wiele uprzedzeń i szkodliwych nienawiści. W 1971 roku został aresztowany pod sfingowanym przez maoistów zarzutem zlecenie zabójstwa kilku byłych członków swej organizacji. W lipcu 1975 roku Ananda Marga siłami maoistów została oficjalnie zakazana w całych Indiach. Wraz z nią zamknięto Uniwersytet Proutowski oraz uwięziono wielu działaczy opozycji rządu Indiry Gandhi. Zwolennicy Prabhat Ranjan Sarkara uważali jednak, że prawdziwym powodem uwięzienia ich Śri Guru było otwarte sprzeciwianie się korupcji i stalinizacji w rządzie Indyjskim oraz duchowa i społeczna aktywność na rzecz równości oraz ubogich. 

Sarkar składał zażalenia odnośnie bestialskich maoistowskich tortur, jakim byli poddawani jego acarjowie (acarya) oraz złym warunkom bytowym panującym w więzieniu czy raczej maoistowskim łagrze w Indii. Sąd najpierw uznał go winnym za łapówki maoistów z Zachodniego Bengalu i skazał na dożywocie. W dniu 12 lutego 1973 roku próbowano go otruć, a by zatrzeć ślady politycznej zbrodni maoistów niszczących duchowść w Indii. Po tym zamachu niemalże utracił wzrok, przeżył jednak i na znak protestu do końca swego pobytu w więzieniu prowadził strajk głodowy przyjmował zaledwie dwie szklanki jogurtu dziennie. Więzienie w łagrze zarządzanym przez bengalskich maoistów trwało pięć i pół roku i wyniszczyło organizm Guru. Sarkar domagał się apelacji i uniewinnienia oraz oczyszczenia z zarzutów. W 1977 roku zakończył się w Indiach stan wyjątkowy i ogłoszono wolne wybory, które Indira Gandhi przegrała, także z powodu swoich politycznych, promaoistowskich zbrodni. Wtedy też umożliwiono wznowienie śledztwa w sprawie Prabhat Ranjan Sarkara i ostatecznie oczyszczono go ze wszystkich oszczerczych zarzutów spreparowanych przez bandy maoistów. Jego protest i głodówka trwały od 1 kwietnia 1973 aż do uwolnienia 3 sierpnia 1978 roku, kiedy po raz pierwszy przyjął z rąk swojej siostry sok pomarańczowy. 

System kastowy (klasowy)

Kasta (hiszp. casta - rasa, ród) to ściśle zamknięta grupa społeczna, której odrębność, wynikająca z przepisów religijnych lub prawnych, jest zwykle usankcjonowana zwyczajowo. Kasty zajmowały określone obszary, a ich członkowie byli związani ze sobą wspólnymi obrzędami i wykonywaniem tego samego zawodu. Kasty były zhierarchizowane, jedne uważano za lepsze, a inne za gorsze. Przynależność do każdej z nich była dziedziczna. System kastowy - rodzaj systemu stanowego, wiążący się przede wszystkim z kulturami subkontynentu indyjskiego i zapisaną w hinduizmie wiarą w reinkarnację. Jednostki, które nie przestrzegają rytuałów i obowiązków swojej kasty, w następnym wcieleniu (inkarnacji) odrodzą się w niższej warstwie społecznej. Systemy kastowe określają dozwolone formy kontaktowania się członków hierarchii społecznej. 

Warna w Indiach 

Za głowę albo mistrza duchowego wszystkich statusów i porządków społecznych w instytucji warnaśrama uważany jest sannjasin, a szczególnie sadhu - święty pośród sannjasinów czyli osoba w wyrzeczonym porządku życia. Pierwszą cechą sannjasina powinna być nieustraszoność wobec sił zła. Ponieważ sannjasin musi być zawsze sam, bez żadnego wsparcia czy gwarancji wsparcia, ma on polegać jedynie na łasce Boga. Jeżeli myśli: "Kto będzie mnie chronił po tym, jak zerwę wszelkie związki?", to nie powinien przyjmować wyrzeczonego porządku życia. 

Podział na kasty wyglądał następująco:

1. kapłani (bramini), myśliciele

2. władcy, urzędnicy, żołnierze

3. rolnicy, kupcy i rzemieślnicy

4. najmna siła robocza, niewolnicy

5. ludność niearyjska

System kastowy najdłużej utrzymał się w Indiach. Z upływem lat system ten zdegradował się do postrzegania jedynie pochodzenia, szufladkując ludzi ze względu jedynie na przynależność do danej rodziny. Obecnie, choć wciąż żywy system kastowy najsilniej wpływa na zawieranie małżeństw, gdzie rodzice wywierają zdecydowany wpływ na przyszłość dzieci. Ze społecznego punktu widzenia system ten, podobnie jak w reszcie świata, jest zastępowany władzą pieniądza, który dyktuje wartość jednostki. System został formalnie zniesiony w 1947 roku. Pomimo zapisu w konstytucji z 1950 roku znoszącego przywileje kastowe, system ten jest wciąż bardzo popularny, szczególnie wśród mieszkańców wsi. Przynależność kastowa nie dotyczyła tzw. pariasów (niedotykalnych), ludzi trudniących się pracą uważaną powszechnie za uwłaczającą. Uważani oni byli za tzw piątą warnę. Rozbudowanych kast współczesnych nie należy mylić z dawnymi wedyjskimi warnami, które bardziej odzwierciedlały porzadek wynikły ze zdolności i talentów, a nie z urodzenia w kaście. Warny wedyjskie dzieliły się na:

1. Bramini, Brahmani – kapłani, nauczyciele, kolor szat: biały (słoneczno-biały) 

2. Kszatrijowie – wojownicy i rządcy, monarchowie, kolor szat: czerwony

3. Waiśjowie – kupcy, rzemieślnicy, gospodarze, kolor szat: żółty

4. Śudrowie – robotnicy rolni, pracownicy najemni, niewolnicy, kolor szat: ciemny

Hindusi wierzą, że jest pięć rodzajów ludzi, z których cztery wywodzą się z ciała pierwszego człowieka. Pierwszą, najwyższą warnę, wywodzącą się z ust stanowią Bramini. To głównie kapłani i święci mężowie. Kolejna warna to wywodzący się z ramion Kszatrijowie – monarchowie, wojownicy i żołnierze. Trzecią warnę stanowią wywodzący się z ud Waiśjowie. To kupcy i rzemieślnicy. Ze stóp wywodzą się członkowie najniższej warny – Śudrowie – czyli robotnicy. Ostatnią, piątą grupą społeczną są Dalici czyli "niedotykalni", inaczej też Pariasi, dosłownie banici, wypędzeni, odrzuceni, więźniowie etc. 

O pozycji, jaką człowiek zajmuje w tym systemie, decydują jego kwalifikacje i rodzaj wykonywanej pracy (guna-karma). Bhagawadgita mówi o strijo waiśjas tatha śudrah, a Śrimad Bhagavatam o strija-śudra-dwidźabandhunam. Zgodnie z tymi stwierdzeniami, kobiety, śudrowie i dwidźa-bandhu należą do tej samej kategorii. Termin dwidźa-bandhu odnosi się do osoby, która narodziła się w wysoko postawionej rodzinie braminów albo kszatrijów, lecz sama nie posiada wymaganych kwalifikacji. Jest to bardzo praktyczne. Zdarza się jednak, że kiedy ktoś przychodzi na świat w rodzinie bramina, to nawet jeśli nie ma cech bramińskich twierdzi, że jest braminem. Taki człowiek może nie zasługiwać nawet na miano śudry, a mimo to ludzie uznają go za bramina. Takie podejście doprowadziło do upadku cywilizacji wedyjskiej. 

Podział taki ma odpowiadać kwalifikacjom nabytym dzięki wykształceniu i ma on utrzymać społeczeństwo w stanie spokoju i zapewnić mu dobrobyt. Cechy wymienione takie jak: wolność od strachu, oczyszczenie życia, kultywowanie wiedzy duchowej, dobroczynność, samokontrola, spełnianie ofiar, studiowanie Wed, pokuty i prostota, łagodność, prawdomówność, wolność od złości, wyrzeczenie, spokój, niechęć do krytykowania, współczucie dla wszystkich żywych istot, wolność od żądzy, delikatność, skromność i mocna determinacja; wigor, zdolność przebaczania innym, hart ducha, czystość, wolność od zazdrości i pragnienia honorów przynależą ludziom pobożnym o boskiej naturze i zwane są transcendentalnymi. Dzięki tym cechom osoby posiadające je mogą zrobić postęp w poznaniu duchowym i wyzwolić się z tego materialnego świata. 

NEO-HUMANIZM

Neo-humanizm to termin ukuty przez współczesnego filozofa i mistyka pochodzącego z Indii – Prabhata Ranjana Sarkara znanego jako Śri Śri Anandamurti. Po raz pierwszy koncepcję neo-humanizmu zaprezentował on w serii wykładów, które później zostały opublikowane w książce „Neo-humanizm – wyzwolenie intelektu". W życiu zbiorowym ludzie jako jednostki i jako społeczności często kierują się emocjonalnym podejściem, które Sarkar określa mianem „sentymentu.” Sentymenty te to emocje, które pozwalają ludziom zachować relacje grupowe i w wielu przypadkach służą solidaryzowaniu społeczności. Jednak kierowanie się emocjami nie zawsze jest korzystne dla społeczeństwa i jednostki. W wielu przypadkach emocjonalna więź ogranicza się wyłącznie do określonej grupy ludzi, pozostałych członków ludzkiej rodziny spychając na margines, dopuszczając ich poniżanie, wykorzystywanie i eksploatację. W wielu przypadkach nasze sentymenty wykorzystują dla własnych korzyści np. politycy czy władcy. Manipuluje się ludźmi w celu realizowania celów gospodarczych, politycznych czy społecznych. Wykorzystane w sposób negatywny, sentymenty te według Sarkara są przyczyną podziałów w społeczeństwie i w ludzkiej rodzinie, są źródłem wojen, wyzysku i niesprawiedliwości. Sentymenty ludzkie, to psychologiczne uwarunkowania, które obdarzają przywiązaniem pewną ograniczoną liczbę jednostek, pozostałe spychając na margines. Sarkar ludzkie sentymenty dzieli na trzy główne grupy sentymentów:

1. Geo-sentyment – sentyment geograficzny 

Większość ludzi czuje więź ze swoją rodziną i przyjaciółmi. W wielu społecznościach występuje silne przywiązanie do plemienia, klanu; przynależność do swojego miejsca zamieszkania czy swojej narodowości. Takiemu przywiązaniu często towarzyszy nadwartościowe przeświadczenie o wyjątkowości, wyższości własnego narodu nad innymi. Sarkar określa ów patriotyzm czy też nacjonalizm mianem „sentymentu geograficznego” – „geo-sentymentu.” Sentyment ten użyty w negatywny sposób stał się emocjonalną siłą napędową kolonializmu i imperializmu. 

2. Socjo-sentyment – sentyment społeczny 

Mianem sentymentu społecznego Sarkar określa identyfikowanie się w większym stopniu z własną rasą, religią, klasą społeczną czy płcią, któremu towarzyszy wykluczenie innych grup społecznych. Sentyment ów był i nadal jest przyczyną wielu negatywnych i destrukcyjnych zjawisk, począwszy od społecznej i seksualnej eksploatacji kobiet, gospodarczego wyzysku krajów nierozwiniętych a skończywszy na niewolnictwie w formie ukrytej występującym nadal w czasach współczesnych pod postacią "sweatshopów" - zakładów pracy funkcjonujących w zacofanych krajach czy wojnach między-religijnych. Na tym właśnie, rozbudzonym do ogromnych rozmiarów sentymencie bazują ideologia nazistowska w tym staliznizm i maoizm czy faszystowska. Jest to jaskrawy przykład negatywnego i destruktywnego wykorzystania emocjonalnych ludzkich skłonności i przywiązań. 

3. Sentyment ludzki 

Trzecim sentymentem, który nie pozwala ludziom ogarniać swoją miłością i współczuciem wszystkich stworzeń, jest sentyment ludzki - przywiązanie do własnej rasy i wiara w jej wyjątkowość. Jest to sentyment ogarniający sobą większą grupę, niż sentyment społeczny, lecz mimo to pozwala na eksploatowanie innych stworzeń i przyrody nieożywionej. Człowiek uznaje siebie za wyjątkową istotę, i odmawia prawa do uczuć i egzystencji pozostałym stworzeniom oraz materii nieożywionej. Współczesne przebudzenie świadomości ekologicznej to wyzwanie rzucone właśnie temu sentymentowi, który dopuszcza niszczenie środowiska naturalnego, hodowanie milionów niewinnych zwierząt na rzeź oraz bestialskie niszczenie ekosystemów, w których one żyją.

Sentyment a dogmat 

Ludzkie sentymenty w definicji Sarkara przypominają dogmaty - ograniczenia narzucane ludzkiemu umysłowi, które nie pozwalają nam wykroczyć poza utrwalone wzorce zachowań, reakcji i emocji. Samym sentymentom często towarzyszą dogmaty, nie tylko religijne, ale także natury społecznej czy ekonomicznej. Przykłady takiego dogmatycznego myślenia:

mój naród jest narodem wybranym;

 taki a taki system gospodarczy jest dobry dla wszystkich;

dieta bezmięsna nie jest wystarczająco odżywcza dla organizmu ludzkiego;

zwierzęta nie mają duszy. 

Dogmaty te narzucają sobie z własnej woli sami ludzie, aby nie pozbawiać się przyjemności, z których trudno im zrezygnować. Sarkar określa takie sentymentalne podejście, skazująca nas dla własnej wygody na dogmatyzm, jako Atman Sukka tattva – Zasadę Egoistycznego Zadowolenia. 

Edukacja Neo-humanistyczna 

Aby walczyć z negatywnymi sentymentami, Sarkar zaleca światłą edukację, która pobudzać będzie racjonalne i krytyczne myślenie. Edukacja taka powinna rozszerzać nasze poczucie tożsamości z kręgu rodzin i przyjaciół, z kręgu narodu i płci czy religii na całą ludzkość. Powinna uczyć od wczesnego dzieciństwa współodczuwania bólu, głodu i cierpienia całej ludzkości. Powinna uświadamiać nam, że angażowanie się w pomoc społeczną i aktywność ekologiczną da nam dużo większą satysfakcję i przyniesie dużo więcej korzyści, niż kierowanie się egoistycznymi interesami wąskiej grupy ludzi. Powinno się ten sentyment rozszerzać tak bardzo, abyśmy uznali za naszych braci i siostry także rośliny, zwierzęta i materię oraz abyśmy zagwarantowali im godne warunki bytowania i egzystencji. Koncepcja Neo-humanizmu jest zatem koncepcją uniwersalizmu – filozofią, dzięki której człowiek zacznie utożsamiać się z całą ludzkością – z całą swoją duchową rodziną. Pozwoli ona na wyrwanie się ze ślepego egoizmu, przywiązania do rodziny, religii, narodu, płci, rasy czy wąsko pojmowanego człowieczeństwa i utwierdzenie w duchowej ekologii. Światopogląd neo-humanistyczny uznaje człowieka i całe stworzenie za dzieci jednej Najwyższej Świadomości. Dla osoby wychowanej w takim światopoglądzie nieszczęścia całego świata będą jego własnymi nieszczęściami i będzie on aktywnie uczestniczył w przeciwstawianiu się wszelkiemu wyzyskowi i niesprawiedliwości.

Zasada "Sama Samaj Tattva" 

Neohumanizm jest koncepcją mającą na celu zapewnienie całej ludzkości i wszystkim istotom dobrobytu oraz bezpieczeństwa na wszystkich trzech płaszczyznach egzystencji, poczynając od fizycznego poziomu życia, stymulując rozwój intelektualny oraz duchowy. Pozwala wyzwolić umysł z ograniczeń wąskich sentymentów i doktryn i wykształcić w społeczeństwie jednoczącą je duchową solidarność. Kiedy ludzkość będzie w stanie objąć swoim współczuciem i miłością cały świat, wówczas zacznie kierować się w postępie społecznym zasadą Sprawiedliwości Społecznej – Sama Samaj tattva. W tym celu niezbędne jest według Sarkara wykorzystanie całego fizycznego, mentalnego i duchowego potencjału ludzkości planety dla dobra wszystkich. Na tej właśnie Zasadzie Sprawiedliwości Społecznej opiera się przedłożony przez Sarkara społeczno ekonomiczny system PROUT, który wychodzi z podobnego, co hierarchia potrzeb A. Maslowa, założenia - przy zagwarantowaniu i zaspokojeniu wszystkim ludziom ich minimalnych potrzeb będą oni mogli zaspokajać wyższe aspiracja swoich umysłów i osobowości, realizując się na płaszczyźnie intelektualnej i duchowej oraz stając się w pełni produktywnymi członkami ludzkiej społeczności. 

TEORIA MIKROWITÓW

Teoria mikrowitów (żywotronów) - filozoficzna teoria życia wprowadzona czy raczej reanimowana w 1986 przez indyjskiego filozofa Prabhata Ranjana Sarkara, założyciela organizacji Ananda Marga. Mówi ona, że podstawowym budulcem życia są mikrowity - emanacje Czystej Świadomości. Według jej zwolenników teoria ta pokazuje związek pomiędzy światami percepcji i idei oraz łączy dziedziny fizyki, matematyki i biologii. Filozofia Mikrowitów podejmuje próbę wyjaśnienia pochodzenia i kształtowania się życia. Koncepcja mikrowitów próbuje wyjaśnić fenomeny takie, jak w jaki sposób życie przemieszcza się we wszechświecie z szybkością większą od prędkości światła, w jaki sposób pojedyncza komórka może zreplikować się w złożony organizm czy w jaki sposób geniusz zdobywa ponadświadome umiejętności. Słowo "mikrowitum" oznacza "małą, mikroskopijną formę życia." Mikrowita to liczba mnoga od mikrowitum. Mikrowita są zbyt małe, by można je było dzisiaj zaobserwować metodami naukowymi. 

Według bengalskiej Tantry wszechświat na początku jest czystą świadomością; wszechświat wyewoluowuje ze świadomości Kosmicznego Umysłu. W uproszczeniu wszechświat jest jak sen kosmicznego Umysłu; wszystko zostało utworzone z ektoplazmy, z budulca umysłu kosmicznego. Mikrowita to początkowy etap kreowania materii. W ewolucji od świadomości do materii mikrowita zapełniają lukę pomiędzy ideą (w Kosmicznym Umyśle) a materią. Teoria ta opisuje atomy jako skondensowane i uproszczone mikrowita. Zatem atomy są głównie materią z niewielką ilością świadomości (czy też idei). Natomiast mikrowita skomponowane są bardziej z idei, niż z materii. Gdyby rozdrobnić atomy, powstaną mikrowita. Gdyby można było rozdrobnić mikrowita, rezultatem tego byłaby idea. Mikrowita mogą w sposób nagły transmutować w materię a materia może transmutować w mikrowita. Można by rzec, iż mikrowita są bardzo subtelną formą materii.

Czysta świadomość jest hipotetycznie najmniejszą możliwą do wyobrażenia jednostką. Mikrowita nie są tak małe, jak czysta świadomość czy tak małe, jak formy ludzkich myśli, lecz są mniejsze od elektronu. Elektron sam w sobie jest małym bytem fizycznym, hipotetyczną statystyczną chmurą dookoła atomu. Mikrowita są innego rodzaju, niż elektrony czy ektoplazma. Konsekwencją natury mikrowitów jest fakt, iż nie można ich ani udowodnić, ani im zaprzeczyć, co czyni z koncepcji mikrowitów czysto koncepcję filozoficzną. Filozofia mikrowitów podejmuje próbę zapełnienia luki pomiędzy substancją nieorganiczną a świadomym życiem. Należy zwrócić uwagę na fakt, iż Tantra nauczana przez P. R. Sarkara NIE JEST rodzajem Tantry, która w sposób nie-dualistyczny ogarnia pozytywną wizję wszechświata takiego, jakim jest; w tym umysłu i ciała z uświęconą seksualnością mającą wesprzeć osiągnięcia duchowe. 

Trzy Rodzaje Mikrowitów 

Istnieją trzy rodzaje mikrowitów. Pierwszy z nich można ujrzeć pod mikroskopem, ponieważ jest to "wirus". Sarkar preferował bardziej ogólne pojęcie mikrowita, które lepiej określa funkcje i znaczenie wirusów. Drugi rodzaj mikrowit mimo, iż nie możemy ich ujrzeć czy bezpośrednio zmierzyć, znamy dzięki skutkom, jakie wywołują one w świecie fizycznym. Trzeci typ mikrowit można dostrzec i pojąć jedynie filozoficznie. Sarkar twierdził, iż trzeci rodzaj mikrowit mogą poznać jedynie osoby z bardzo wyewoluowanymi, uduchowionymi umysłami. Efekty działania tych mikrowit są niewielkie i niemierzalne jeżeli chodzi o świat fizyczny. Dotyczą one w większym stopniu idei i subtelnych form myślowych, jakich umysły nierozwinięte często nie dostrzegą i nie rozpoznają nawet mimo faktu, iż mogą one pośrednio w sposób wszechogarniający i kontrolujący wpływać na ludzi. Sarkar opisuje ruchy mikrowit: "Zatem owe mikrowita poruszają się po całym wszechświecie, od jednego ciała niebieskiego do drugiego. Są wszędzie przenikając ograniczenia nebuli, drogi mlecznej, galaktyk, gwiazd, satelit, planet i meteorów." (Rozdz. 1: Microvitum -- The mysterious emanation of cosmic factor). Oto, w jaki sposób wg teorii mikrowitów życie rozpowszechniło się we wszechświecie i trafiło na Ziemię; nie poprzez losową ewolucją pierwotnej zupy. Mikrowita posiadają prymitywne umysły, które mają swój udział w organizowaniu molekuł węglowych w istoty żywe.

Mikrowita istnieją, rozmnażają się i giną. Zarówno pozytywne, jak i negatywne mikrowita poruszają się poprzez subtelne medium takie, jak pięć zmysłów (zapach, smak, kształt, dotyk i dźwięk) a najsubtelniejsze mikrowita poprzez medium idei. Sarkar na przykład uważał, iż pewne choroby wzroku roznoszone są poprzez wzrok (np. poprzez patrzenie w oczy zarażonej osoby). Cholera, choroby skóry czy zapalenie krtani roznoszą się poprzez zapach choroby. Zaburzenia mentalne także często roznoszone są przez zapach (np. zapach alkoholu). Ospa czy grypa wg Sarkara poruszają się poprzez wszystkie pięć zmysłów czy też inferencji, zwłaszcza poprzez zapach, kolor i smak. Inferencja (sanskr. tanmatry) oznacza medium, poprzez które działa zmysł - cząstki smaku i zapachu, cząsteczki światła, ciśnienie, fale dźwiękowe. Podobnie, jak bakterie, mikrowita mogą być pozytywne (przyjazne), negatywne (wrogie), bądź neutralne. Wysoce wyewoluowane istoty ludzkie mogą wykształcać i rozprzestrzeniać swoje idee na całą planetę i w głąb wszechświata poprzez pięć zmysłów i poprzez same idee. Proste i egoistyczne jednostki mogą także kreować negatywne mikrowita, jakie infekują innych. Tanmatry (inferencje) połączone są z pięcioma czakrami: 1. zapach 2. smak 3. wzrok 4. dotyk (nacisk) i 5. słuch

Negatywne mikrowita często preferują niższą tanmatrę zapachu a pozytywne wyższą - dźwięku. Negatywne mikrowita mogą we wszechświecie roznosić fizyczne i mentalne schorzenia a pozytywne - czułe i wznoszące świadomość sentymenty. Według Sarkara wiele problemów w każdej płaszczyźnie ludzkich zachowań można będzie rozwiązać dzięki wzmożonym badaniom na polu oddziaływania poprzez mikrowita. Innymi słowy kolejny ogromy skok w nauce dokona się dzięki właśnie tym badaniom i poszerzeniu ludzkiej nauki o wiedzę o mikrowitach, ponad teorię cząstek i fizykę kwantową ku tajemniczemu wymiarowi, w którym powiązane są ze sobą i rozmywa się granica pomiędzy świadomymi ideami a fizycznością. Jednym z problemów, jakie nastręcza koncepcja mikrowit, jest, iż w swoich książkach Sarkar opisuje mikrowita jako maleńkie cząstki; pomiędzy elektronami i ektoplazmą. Jednak także wirusa uznaje on za mikrowitum. Niejasne jest, w jaki sposób coś tak maleńkiego, jak żyjąca myśl, można także dostrzec pod mikroskopem, jako łańcuch RNA. Pozytywne i negatywne mikrowita pochłaniają się wzajemnie. Przeważają te, których jest więcej. 

Siedem rodzajów devayoni (mikrowita pozytywne) 

Devayonii oznacza "byt posiadający święte właściwości" - pozytywne mikrowitum. Z siedmiu poniższych rodzajów wszystkie mogą być pozytywne a niektóre są negatywne. Nazwa devayonii jest używana do określania ich wszystkich. Te gatunki mikrowitów pokazują zróżnicowanie pozytywnych oraz negatywnych mikrowitów. W starożytnych czasach mędrcy Indii opisywali siedem grup bytów (devayonii), które pasują do Sarkara opisu pozytywnych mikrowitów: yaksa, gandhara, vigyadhara, kinnara, siddha, prakrtillina, and videhaliina. Każdy z tych siedmiu gatunków opisuje wielką grupę różnorodnych mikrowitów. Devayonii zatem nie stanowi listy wszystkich kategorii pozytywnych mikrowitów. Dlatego podstawy koncepcji mikrowit nie są nowe, posiadają już swoją historię. Pewne subtelne mikrowita w dalekiej przeszłości opisywano w Indiach, jako devayonii. Devayonii to nazwa konkretnych mikrowitów, lecz termin ten (devayonii) nie jest tak szeroki, jak pojęcie mikrowitum.

Mikrowita mogą wniknąć w jednostkę i wpłynąć na jej czy jego umysł w sposób prymitywny bądź subtelny. Gdy zorganizowane w postać devayonii, mikrowata te są niczym inteligentne byty poruszające się po wszechświecie. Devayonii to przede wszystkim zbiorowiska gatunków mikrowitów, lecz połączonych z bezcielesnymi duszami, które były bardzo rozwinięte duchowo, lecz pozostały w nich pewne samskary (karma), które przyczyniły się do przeistoczenia ich w devayonii. Niewłaściwie uznaje się je za duchy, mogą one przybierać postać ciał świetlistych. Lecz nie są to duchy w sensie dusz zmarłych ludzi nawiedzające ziemię z własnej woli, co jest niemożliwością w filozofii Tantry. Devayonii to pewne określone jednostki, które rozwinęły się duchowo, lecz posiadały jakiś defekt, jakąś skłonność, która przeważała nad ich dharmą (duchowością). Po wypaleni pewnej karmy dusze te rodzą się ponownie. Gdy ktoś umiera i staje się devayonii, eteryczny, powietrzny i świetlny czynniki jego ciała materialnego nie zanikają, lecz formuja ciało devayonii. Te trzy czynniki i umysł jednostki wraz z jej karmą formują ciało devayonii. Ciało to jest niematerialne, ponieważ nie posiada czynników stałego i płynnego. Taką jego formę przejmuje ogromna liczba mikrowitów.

Yaks'a (Jakszas). Mikrowita yaks'a to zbiór mikrowit, które powodują określony efekt. Gdy ktoś zostanie zaatakowany przez yaks'a mikrowitum, rozwija się w nim nieopanowana chciwość i intensywne pragnienie posiadania bogactwa. Jest to prymitywny rodzaju mikrowitum.

Gandharva. Grupa mikrowitów gandharva kreuje zamiłowanie do sztuki, zwłaszcza do muzyki i tańca. Muzycy i tancerze świadomie czy też nie absorbują ten rodzaj mikrowit i upajają się rytmem, ruchem i melodią. Te mikrowita wynoszą umysł ku subtelnej ideacji i są w swej naturze z reguły pozytywne i przyjazne.

Kinnara. Grupa mikrowit kinnara pobudza pragnienie piękna. Kinnara oznacza "naczynie piękna" bądź też "pikną i wdzięczną strukturę." Mikrowita te skłaniają osobę do upiększania ludzkiego ciała. Mikrowita te mogą być przyjazne bądź wrogie i prowadzić umysł ku myśleniu subtelnemu bądź prymitywnemu.

Vidya'dhara. Kategoria ta kreuje pragnienie bycia szlachetnym, wykształcenia dobrych cech charakteru i osiągnięć intelektualnych. Ci, którzy wejdą w styczność z pozytywnymi mikrowitami vidya'dhara, zainspirowani zostają do czynienia szlachetnych rzeczy, które promują dobro ludzkiego społeczeństwa, stają się intelektualistami. Negatywne (wrogie) mikrowita vidya'dhara wzbudzają w umyśle chęć dążenia do prymitywnych materialnych osiągnięć poprzez sławę i władzę.

Prakrtiliina. Ta kategoria opisuje grupę negatywnych mikrowit, które popychają osobę ku prymitywnym przyjemnościom. Ludzie tacy unikają pozytywnego towarzystwa i w sposób nagły przeistaczają się w prymitywnych, negatywnych i dogmatycznych. Ich właściwości duchowe stają się mało istotne. Przykładem pozytywnej formy pratiliina są osoby, których bóstwa mogą być obiektami (np. drzewo czy skała). Oni jednakże nadal pragną ścieżki duchowej i towarzyszą ludziom uduchowionym.

Videhaliina. Ta kategoria mikrowitów jest rzadka i powiązana z maniakalnymi zaburzeniami psychicznymi. Videhaliina mikrowitum tworzy pragnienie ciągłej pogoni z miejsca na miejsce, jakby w poszukiwaniu czegoś, lecz jest to krążenie w kółko. Umysł staje się niespokojny i zdezorientowany a dana osoba traci sens życia. W przypadku pozytywnego mikrowitm poszukuje ono sposobu wyzwolenia, lecz cięgle narzeka na swoje niepowodzenia. Ciągle błaga Boga o wyzwolenie, by uciec od swoich problemów.

Siddha. To kolektywne mikrowitum inicjuje duchową tęsknotę. Umysł ludzki kieruje się ku mistycznym i duchowym przeżyciom. Jednostka pragnie coraz więcej uniwersalnej wiedzy i oświecenia. W przeciwieństwie do innych mikrowit tego rodzaju nie mogą wytworzyć ani kierować nim nawet najbardziej oświeceni mężczyźni i kobiety. Emanują one z i kierowane są przez Umysł Kosmiczny.

Czasami ludzie na swej ścieżce duchowej pozyskują moce okultystyczne i odsuwają się od dharmy (ścieżki duchowej), ponieważ ich moce okultystyczne (siddhi) stają się dla nich ważniejsze, niż ścieżka duchowa. Takie osoby po śmierci przeistaczają się w siddha. Mimo to są one najlepszymi i najbardziej pożytecznymi z devayonii. Mogą pełnić funkcję pomocników czy przewodników. W przeszłości inicjowały one wielu ludzi, którzy nie mieli Guru. Te wielkie osobistości otrzymały instrukcje dotyczące praktyk duchowych od siddha devayonii. Zatem nawet najwyższe devayonii powstały poprzez defekt w charakterze istoty ludzkiej. Są one przymuszone do przeżycia poł-egzystencji, ściągnięte w dół przez wielką ilość mikrowitów (pozytywnych bądź negatywnych), po czym odradzają się ponownie, jako istoty żywe. 

Siedem rodzajów pretayonii (mikrowitów negatywnych) 

Podobnie, jak w przypadku devayonii, istnieje siedem rodzajów pretayonii: durmukha, kabandha, madhyakapa'la, maha'k,apa'la, brahmadaetya or brahmapisha'ca, a'ka'shiipreta, i pishaca. Pretayonii to bezcielesne dusze, lecz w większości przypadków nie są to funkcjonujące umysły, lecz grupa negatywnych mikrowitów. Gdy czyjeś życie jest złe, po śmierci staje się on pretayonii. Po wypaleniu pewnej części swoich samskar (karmy) odradza się; lecz dzieje się to po bardzo długim czasie. Lista ta, chociaż niepełna, przydatna jest przy identyfikowaniu niektórych możliwych rodzajów negatywnych mikrowitów. Wpływ mikrowitów jest tak wszechobecny, iż wiele fenomenów można wyjaśnić ich obecnością lub jej brakiem, jak pomaga to zilustrować poniższa lista. Interesujący aspekt pretayonii pojawia się przy przyrównaniu ich do devayonii. Devayonii to rozwinięte duchowo osoby, które posiadają jakis określony defekt; podobnie może być w przypadku pretayonii. Tantrycy avidyi ("czarnej tantry") mogą być rozwinięci duchowo dzięki intensywnemu praktykowaniu swoich złych technik i prawdopodobnie stają się pretayonii z przyczyn podobnych, co devayonii. Tantrycy avidyi to spirytualiści praktykujący "lewostronną" Tantrę - złe techniki (czarna magia), podczas, gdy vidya Tantra to praktyki "prawostronne" - dobre.

Durmukha. Ludzie, którzy z różnych przyczyn powodują u innych mentalne zaburzenia, będą tak czynić nadal po śmierci, jako pretayonii.

Kabandha. Ludzie, którzy popełnili samobójstwo z negatywnych przyczyn (złość, chciwość, zazdrość), będą do tego nakłaniać innych jako kabandha.

Madhyakapa'la. Te mikrowita powodują mentalny niepokój i brak stabilności czyli wszelkie pomylenia i zaburzenia psychiki.

Maha'kapa'la. Jednostki te wydają się być humanitarne, lecz jest to pozorne; w rzeczywistości zaspokajają swoje własne egoistyczne potrzeby. Mogą np. stworzyć śmiercionośną broń, która zabije miliony niewinnych istot. Po śmierci nadal usiłują niszczyć życie. Takie jednostki mają też inspiracje do niszczenia ludzi duchowych, zabijania guru czy wspólnot duchowych. 

Brahmadaetya lub Brahmapisha'ca, Brahmapiśaća. Dosłownie demony udające Bogów czy Bóstwa, boskie diabły. Twórcy własnych ścieżek. Ludzie ci usiłują wpływać i kontrolować innych intelektualnie, tworząc w innych kompleksy mniejszości. 

A'ka'shiipreta, akaśiprety. Poprzez przestępstwa czy destrukcyjną działalność jednostki te zaspokajają swoje ambicje. Dosłownie głodni wiedzy z Akszy, głodni ducha, duchowo niezaspokojeni. 

Pishaca, piśaća. Te osoby widzą w innych jedynie obiekt zaspokajania swoich potrzeb; nie biorą pod uwagę potrzeb innych. Skrajni egoiści dbający o własne interesy, złośliwcy. 

Typy gandhayaks'ini (pośrednich mikrowitów) 

Gandhayaks'ini są zarówno pozytywne, jak i negatywne, lecz nie destrukcyjne. Jest to pośredni rodzaj mikrowitów; pomiędzy pozytywnymi i negatywnymi. Nie odciągają sadhaki (aspiranta duchowego) od ścieżki duchowej (dharmy), lecz staje się ona drugorzędna, na pierwsze miejsce wysuwają się sprawy materialne.

Yaks'inii. Jest podobne do yaks'a mikrowitum opisanego wcześniej. Ten typ ludzi np. gromadzi pieniądze na dobry cel, nie są to źli ludzie; jednakże gromadzenie pieniędzy staje się dla nich bardziej istotne, niż jego cel. Nie zapominają o rozwoju duchowym, lecz schodzi ono na drugi plan; samolubnie dostosowują je do życia doczesnego. 

Gandharukmin’ii. Jest to pozytywne mikrowitum, które kieruje osobę z negatywnego ku pozytywnemu stanowi duchowemu. Odczuwa ona więc ów stan pośrednio. To pozytywne mikrowitum sprawia, iż osoby porzucają nagle zainteresowanie sprawami materialnymi i rozpoczynają duchowe poszukiwania. 

ANANDA MARGA

Ryc. Starożytna Solarna Symbolika Serca 

W związku z silnym powiązaniem hinduizmu z jego ojczyzną, badacze nowo powstających poza granicami Indii kierunków opierających się na tradycji hinduistycznej nadali im nazwę neohinduizmu. Największe zainteresowanie hinduizmem rozpoczęło się w Polsce w latach siedemdziesiątych. Od tego czasu powstało w naszym kraju wiele grup neohinduistycznych, na różny sposób propagujących jogę i osiągany dzięki medytacjom rozwój duchowy. Jedną z ciekawszych grup noehinduistycznych jest ANANDA MARGA działająca w Polsce od połowy lat osiemdziesiątych, ale nie zarejestrowana jako związek wyznaniowy. Ananda Marga jest społeczno-duchową organizacją założoną w 1955 w Jamalpurze, dystrykt Bihar, w Indiach przez Prabhata Ranjana Sarkara (1921-1990) znanego pod swoim duchowym imieniem Shrii Shrii Anandamurti. Ananda Marga za swą misję uważa niesienie pomocy na drodze do osiągnięcia całkowitej samorealizacji i budowaniu struktur społecznych, w których fizyczne, psychiczne i duchowe potrzeby wszystkich ludzi mogą być zaspokajane. W swoich działaniach kieruje się koncepcją Neo-humanizmu. Główne siedziby Ananda Margi mieszczą się w Anandanagar w Zachodnim Bengalu, w Ranchi i w Kalkucie. Regionalne Biura znajdują się w Delhi, Tajpej, Nowym Jorku, São Paulo, Moguncji, Atenach, Nairobi. 

Do 1970 Ananda Marga działała głównie na terytoriom Indii. Wówczas jednak została zakazana przez Indyjski rząd Indiry Gandhi. Prabhata Ranjana Sarkała oskarżono o udział w morderstwie. Sąd uznał go winnym i skazał na dożywotnie więzienie. Jednakże w 1978 po przegranych przez partię Indiry Gandhi wyborach proces wznowiono i oczyszczono go z zarzutów. Podczas pobytu w więzieniu Prabhat Ranjan Sarkara próbowano otruć. Przeżył jednak i na znak protestu aż do momentu jego uniewinnienia przez kolejne pięć i pół roku prowadził strajk głodowy, spożywając tylko niewielkie ilości płynów. Był to protest przeciwko niesprawiedliwemu i manipulacyjnemu wyrokowi. Po próbie otrucia Prabhat Ranjan Sarkar nigdy jednak nie powrócił do swej pierwotnej formy. Ananda Marga zakazana w Indiach przez tych kilka lat rozrosłą się w prężnie działającą, mającą wielu zwolenników na całym świecie organizację. 

Podstawą ideologii Ananda Margi jest Neo-humanizm. Mówi on o traktowaniu na równi zarówno ludzi, jak i zwierząt, roślin a nawet materii nieożywionej, jako ekspresji Kosmicznej Świadomości (Boga). Tym, co odróżnia człowieka od innych istot, jest jego wysoce przejawiona świadomość i związane z tym dążenia do osiągnięcia Nieskończoności (Boga). Filozofia Ananda Margi widzi Boga, jako Jedność, a cały wszechświat, jako Jego manifestację – falowanie Kosmicznego Umysłu, które odbieramy jako fizyczną rzeczywistość. Umysły wszystkich istot tego wszechświata są połączone nierozerwalnie ze sobą i z Kosmicznym Umysłem. Dlatego niezmiernie istotne jest zrozumienie faktu, iż u podstaw zachowania równowagi tego świata jest zrozumienie, czym jesteśmy i dlaczego powinniśmy z miłością podchodzić do wszystkiego, co nas otacza. Filozofia Ananda Margi jest bardzo precyzyjna i szczegółowa. 

Ananda Marga oznacza "Ścieżkę Szczęścia" lub "Ścieżkę Błogości". Praktyki Ananda Margi opierają się na jodze tantry w interpretacji Shrii Shrii Anandamurtiego dostępnej w książkach "Discourses on Tantra volume 1 and 2". "Tantra" oznacza wyzwolenie się z ciemności, gdzie "tan" oznacza ciemność a "tra" wyzwolenie. Tantra rozumiana popularnie na zachodzie jako praktyki seksualne nie ma nic wspólnego z tantrycznymi tradycjami Ananda Margi. Sarkar w swojej książce o Shivie ("Namah Shivaya Shantaya" oraz w "Discourses on Tantra volume 1" wyjaśniając praktyki Panchamakary popularnie znane jako 5 M, wyjaśnia jednocześnie różnicę pomiędzy lewym, prymitywnym odgałęzieniem ścieżki tantrycznej oraz jej subtelną prawą odnogą. Praktykujący jogę tantry Ananda Margi postrzegają umysł jako "schwytaną w potrzask małpę" która usiłuje się uwolnić i uciec z klatki. Ścieżka tantry to ścieżka dla odważnych, ponieważ wymaga od praktykującego przestrzegania ścisłych zasad zgodnych z jego praktyką duchową. W tej tantrycznej tradycji główną praktyka jest medytacja. Poprzez medytację praktykujący stara się pokonać swoje słabości i wady. Dzięki codziennej medytacji praktykujący zmierza się z najgłębszymi tajemnicami swojego umysłu. Aby móc iść w praktyce duchowej do przodu, musi zmierzyć się i pokonać wszystko, cokolwiek w głębi siebie odkryje. Wielu ludzi unika tej ścieżki tantry, ponieważ myślą, że jest ona zbyt trudna. Podstawą praktyk Ananda Margi jest zestaw zasad nazywanych "Szesnastoma Punktami." Tych Szesnaście Punktów prowadzi praktykującego na ścieżce duchowej zarówno na płaszczyźnie indywidualnej jak i społecznej. 

Według filozofii ANANDA MARGA wyróżniającą cechą ludzką jest głód nieograniczonego szczęścia. To nie mające pragnienie możemy zaspokoić tylko ciesząc się czymś nie mającym granic - Świadomością Kosmiczną (Bogiem). Stąd aktywnością, dzięki której człowiek jest w stanie osiągnąć spełnienie swej najgłębszej natury, jest ścieżka wiodąca ku Świadomości Kosmicznej, znanej również jako Bhagavad Dharma (boska natura). Ścieżka ta, według P. Sarkara, składa się z czterech etapów:

1. Etap I - Visara (Wisara) - medytacje, podczas których umysł powinien się rozprzestrzeniać, by mógł objąć myślą cały świat i cały kosmos.

2. Etap II - Rasa - osiąga się poczucie bliskiego związku z innymi żywymi istotami.

3. Etap III - Seva (Sewa) - budzi się w człowieku pragnienie służby innym, szczególnie guru.

4. Etap IV - Kevala (Kewala) - jedność z Najwyższą Świadomością - Bogiem, Brahmanem. 

W duchowej praktyce ANANDA MARGA guru odgrywa ważną rolę, jak w każdej nauczanej jodze czy tantrze. W sanskrycie słowo Guru oznacza dokładnie tego, który rozprasza ciemność, to znaczy, że guru jest kimś, kto pomaga człowiekowi usunąć mrok niewiedzy. Taki Guru to nauczyciel duchowy, mistrz i przewodnik w życiu duchowym. Stare teksty indyjskie opisują właściwości guru, bez których nie należy uzywac tego tytułu. Według tych tekstów guru jest spokojny, panuje nad swym umysłem, wykazuje w życiu pokorę przed Bogiem. Jest to często człowiek żonaty, zarabiający na życie w uczciwy sposób, skromnie się ubierający. Guru opanował teoretyczną i praktyczną strone nauk duchowych i utwierdził się w praktyce medytacji. Kocha uczniów, których prowadzi na ścieżce. Inna nazwa guru to Sadguru. Prawdziwego guru odnajduje się wtedy, gdy w człowieku budzi się gwałtowne pragnienie niezależności i wyzwolenia. Obecność przewodnika duchowego (guru) może zaoszczędzić lat bezowocnych wysiłków, dlatego pomoc kompetentnego nauczyciela duchowego jest jednym z najważniejszych elementów ścieżki duchowej. 

W tradycji tantrycznej Ananda Margi aspirant duchowy nazywany jest sadhaka a praktyka, którą wykonuje to sadhana. Sadhana to słowo sanskryckie wywodzące się od rdzenia "sadh" - "wypełnić", "uswięcić". Sadhana oznacza wysiłek, poprzez który dana osoba staje się jednostką całkowicie zrealizowaną. W tradycji tantrycznej wyjątkową rolę odgrywa mistrz duchowy - guru. Guru czyli "ten, który rozprasza ciemności" prowadzi swoich uczniów po cienkiej niczym ostrze brzytwy ścieżce, na którą wstępuje się stając się aspirantem duchowym. Uważa się, że na ścieżce tantrycznej to nie uczeń znajduje nauczyciela, lecz odwrotnie- nauczyciel wybiera ucznia. Gdy ktoś decyduje się wstąpić na tę ścieżkę, zostaje inicjowany w praktykę medytacji przez wykwalifikowanego nauczyciela - acharję (w sanskrycie nauczyciel). Aćarją najczęściej jest mnich lub mniszka, lecz w Ananda Mardze jest kilku acharjów wiodących życie rodzinne. Podczas inicjacji aspirant przyrzeka praktykować medytację a następnie zostaje mu przekazana wiedza o tej technice. Wymaga się od aspiranta, aby zachował tę wiedzę tylko dla siebie.

Mistrz Shri Shri Anandamurti nauczał wielu systemów medytacji takich jak Pra'rambhika Joga, Sa'dharana Joga, Sahaźa joga i Vishesha Joga. Ponadto wielu tantrycznych mnichów nauczył techniki medytacji zwanej Kapalika. Jego system nauk jogi nosi miano Jogi Rajadhira'ja, Jogi Tantry lub po prosty jogi Ananda Marga. Podstawowy system jogi Ananda Margi to Sahadźa joga - czyli "łatwa joga" lub "naturalna joga". Łatwa i naturalna w tym sensie, że praktykować ją może każdy, chociaż pojecie "Sahan" wskazuje na wytrwałośc i cierpliwość. Sahaja Joga to sześć technik medytacyjnych nazywanych lekcjami. Lekcji tych uczy się w odpowiedniej kolejności i nie istnieje jakiś określony system mówiący, kiedy można się kolejnej lekcji nauczyć. Raczej zależy to od stopnia zainteresowania i zaangażowania ucznia. Dlatego wiele osób uczy się wszystkich sześciu lekcji w ciągu roku czy dwóch a innym zajmuje to nawet 20 lat. Wyższe lekcje medytacji w Ananda Mardze są nauczane niezwykle rzadko i niewiele osób potrafi je praktykować, co pokazuje, że raczej tylko zdolni do głębszej praktyki otrzymują wyższe lekcje Duchowego Rozwoju. 

Fizyczne ćwiczenia w systemie Ananda Marga to asany, mudry, bandhy, pranajama, auto-masaż i dwa specyficzne tańce - kaoshiki i tandawa. Satwiczna dieta oraz posty to także nierozdzielna część jogicznych praktyk stylu jogi Ananda Margi. W systemie jogi Ananda Margi uczy się 42 pozycji jogi - asan, które zostały dobrane przez P. R. Sarkara z powodu korzyści, jakie przynoszą. Ćwiczenia te powinno się wykonywać przynajmniej raz dziennie, najlepiej dwukrotnie w ciągu dnia - rano i wieczorem. Po nich wykonuje się masaż całego ciała oraz relaksację. Kaoshiki to taniec wykonywany przez wszystkich uczniów i składa się z 18 mudr, z których każda ma specjalne znaczenie. Taniec ten to ćwiczenie zarówno fizyczne, jak i duchowe. Duchowa ideacja tego tańca to nawiązanie bliskości ze świętością. Na płaszczyźnie fizycznej ma on regulować i wzmacniać system nerwowy oraz wydzielania dokrewnego. 

Tandawa - jest to bardzo energiczny taniec z czasów jogina Śiwa (pol. Siwa) i kosmicznego tancerza Nataraja. Nazwa "tandawa" wywodzi się z sanskryckiego słowa "tandu", które oznacza "skakać." Taniec ten wykonywać powinni jedynie mężczyźni, ponieważ powoduje on wydzielanie się testosteronu. Wykonuje się go, aby wzmocnić ciało oraz pozbyć się wszelkich lęków, nawet strachu przed śmiercią - zatem taniec ten także ma swą ideację. Tancerz rozpoczyna z rozpostartymi ramionami. Lewa dłoń jest otwarta, prawa zaciśnięta w pięść. Wyobraża sobie, że w lewej ręce trzyma węża - symbol śmierci, a w prawej nóż - symbol walki ze strachem. Taniec zaczyna się od energicznego podskoku i lądowania z ugiętymi kolanami. Następują kolejne rytmiczne kroki, w których na przemian podnosi się energicznie i wysoko lewą i prawą nogę. Taniec kończy się wysokim podskokiem. 

Joga i tantra to jednak jest to tylko jeden z wielu aspektów Ananda Margi. Jej założyciel napisał wiele książek o różnorodnej tematyce, począwszy od jogi i tantry, poprzez psychologię, ekonomię, filologię, muzykę, astrologię a skończywszy na naukowej teorii mikrowitów. Przedstawił również socjo-ekonomiczną teorię PROUT (Progressive Utilization Therory), która zakłada, iż dopóki nie stworzy się wszystkim ludziom na całej planecie jednakowo korzystnych warunków, nie będziemy w stanie w pełni wykorzystać ani potencjału naszej Ziemi, ani ludzkości jako takiej. Wizja Ananda Margi to świat sprawiedliwy, kierujący się uniwersalizmem, bez dzielących ludzkie społeczeństwa „–izmów”. Propaguje ona dietę wegetariańską oraz zdrowy tryb życia. Oprócz nauczania praktyk jogi, które rozwijają zarówno ciało, jak i umysł, działalność Ananda Margi oparta jest głównie na niesieniu pomocy potrzebującym. Ananda Marga prowadzi na całym świecie szkoły, sierocińce, ekologiczne gospodarstwa. Jedna z jej organizacji satelitarnych – AMURT (AM Universal Relief Team) założona została w 1965 roku, aby służyć pomocą wszystkim, którzy tego potrzebują. Działa ona wszędzie tam, gdzie przyroda zagraża życiu ludzi. Pracują dla niej wolontariusze z całego świata. 

Ze względu na swoje poglądy społeczne Ananda Marga ma dzisiaj swoich zwolenników w każdym zakątku ziemi. Nie brak jej jednak także przeciwników, głownie pośród prawicowych i lewackich paranoików politycznych, faszystów, nazistów i maoistów. Poglądy P. R. Sarkara uderzają w indyjski system kastowy,nacjonalizm, rasizm i odmiany nazizmu. Są także dosyć rewolucyjne w porównaniu z kapitalizmem i stalinowskim w duchu maoizmem. Podczas jego przestępczego i zbrodniczego uwięzienia na znak protestu kilku członków Ananda Margi dokonało samospalenia. Ukazało się także w latach 70-tych wiele publikacji, które kreowały wizerunek organizacji jako terrorystycznej jak podłożenie bomby w hotelu Hilton, Australia. Oskarżeni o to członkowie Ananda Margi zostali po siedmiu latach uniewinnieni z uwagi na sfabrykowanie pomówień. Dzisiaj mówi się, że była to prowokacja mająca na celu utrzymanie przy życiu rozwiązanej 15 lat później specjalnej jednostki policji australijskiej. Są to jednak wydarzenia, których nigdy nie potrafiono w sposób jednoznaczny z Ananda Margą powiązać. 

Dzisiaj Ananda Marga jest ogólnoświatową organizacją z duchowymi i społecznymi ośrodkami działalności w ponad 160 krajach. Jest to Duchowy Renesans - ruch mający ponad milion inicjowanych zwolenników. Misja prowadzi tysiące szkół, punktów medycznych, domy dziecka, centra medytacji i Master Unity (lokalne wspólnoty rozwoju) w różnych krajach świata. Największym projektem rozwoju Ananda Margi jest miejscowy program rozwoju w Purulia, West Bengal znanym jako Ananda Nagar (Miasto Błogości). Wszechstronne i zintegrowane podejście do rozwiązywania lokalnych problemów dało nadzieję mieszkańcom tego obszaru, który był jednym z najbiedniejszych w Indiach. Ekologia, kultura, edukacja, ekonomiczny i społeczny rozwój zostały ożywione w tym regionie. Idąc za tym samym podejściem, przystosowując się do regionalnych warunków, zostały założone w różnych częściach Indii i na całym świecie setki podobnych Master Unitów. Te społeczności dają swoim istnieniem przykład alternatywnego dla miejskiego tłoku stylu życia, promując wiejski rozwój nie tylko jeżeli chodzi o rolnictwo, ale również kulturalnie, edukacyjnie i duchowo. Ananda Marga jest wiodącą globalną agencją społecznego rozwoju i postępu, wdrażającą swoje programy wszędzie, ze szczególnym naciskiem na kraje trzeciego świata.

ZDROWE ŻYCIE ANANDAMARGICH

Gdy komuś zostaje dane wkroczyć na ścieżkę sadhany, jego ciało i umysł stają przed trudnym wyzwaniem. Sadhana jest drogą, na której końcu znajduje się Brahman - Esencja wszechświata, jego Jądro, jego najsubtelniejsza część. Zatem ścieżka tych, którzy rozpoczęli medytację, prowadzi ku wysubtelnieniu zarówno umysłu, jak i ciała. Jesteśmy tym, co spożywamy na co dzień. Nie jest więc możliwe kroczenie ścieżką sadzany, bez zwracania szczególne uwagi na naszą dietę. Martwe tkanki zwierzęce to pożywienie tamasowe. Najkorzystniejsze dla nas są rośliny, ponieważ w nich dominuje guna satwiczna. Dieta wegetariańska jest i zawsze była ściśle związana z duchowym rozwojem. Pierwsza, być może najważniejsza tego przyczyna, wynika w sposób prosty z zasad moralnych, którymi powinniśmy się kierować zawsze, w szczególności podążając ścieżką sadhany. Ahimsa - nieszkodzenie innym - to pierwsza zasada Yamy. Jakże ktoś, kto pragnie kierować się miłością do wszystkich żywych istot, mógłby żyć ze świadomością, że dla własnej przyjemności przyczynia się do cierpienia i śmierci zwierząt, które mają takie samo prawo do życia, jak my. Ucząc siebie i innych miłości do świata, kierując się nią w tak podstawowych aspektach życia, zaczynamy dostrzegać to, kim tak naprawdę jesteśmy, jak mało różnimy się od zwierząt. Spostrzegamy subtelne powiązania człowieka z przyrodą i potrafimy kochać cały wszechświat, doceniając to, że istnieje on dla nas i wszystkich innych żywych istot.

Obok diety wegetariańskiej duży nacisk w jodze Ananda Margi kładzie się na poszczenie. Jest to praktyka znana w większości religii, jednak dzisiaj w zasadzie nikt już nie potrafi dokładnie wyjaśnić, jakie są przyczyny jej stosowania. Dobrowolne głodówki w pewnych określonych dniach są nazywane z sanskrytu "upava'sa". Słowo to oznacza - utrzymywać umysł skupiony na Iśwara. Ci, którzy rozpoczęli praktykę jogi Ananda Margi, powinni pościć w każdy dzień eka'dashii - każdy jedenasty dzień po pełni lub nowiu. W czasie postu, jaki trwa od wschodu do wschodu słońca, nie spożywa się żadnych posiłków i nie przyjmuje płynów. Po zakończeniu postu należy wypić ok. litra roztworu wody z sokiem z cytryny, co oczyszcza i przepłukuje układ pokarmowy. Dodatkowo powinno się najpierw zjeść jakiś miękki owoc (np. banan), który ze ścianek układu pokarmowego zbierze wydzielone toksyny. Daty głodówek są ściśle związane z fazami księżyca. Są dni w miesiącu, kiedy czujemy się trochę inaczej. Możemy zaobserwować wtedy ucisk w klatce piersiowej i czaszce. Są to płynny i gazowe czynniki, na które ma wpływ cykl księżyca. Dzięki postom zmniejszamy ilość płynów w organizmie i tym samym ich nacisk na wyższe partie ciała jest dużo mniejszy. Oprócz tego nasz układ pokarmowy, który pracuje na wysokich obrotach również, kiedy śpimy, ma czas na odpoczynek i regenerację. W rezultacie będziemy czuć się lepiej i zdrowiej. Dodatkowo toksyny gromadzone w organizmie są niszczone bądź wydalane podczas postu a energia, którą zwykle poświęca on na trawienie pokarmu, może być spożytkowana w inny sposób. 

YAMA i NIYAMA (Jama i Nijama) 

Celem Tantry jest pełnia szczęścia a sposobem na jej osiągnięcie jest rozwój umysłu i ciała. Chociaż doskonałość ciała i umysłu może zostać powoli osiągnięta w sposób naturalny, istnieje również doskonała metoda szybszego samorozwoju. Owa praktyka dzieli się na osiem części, a ponieważ jej celem jest zjednoczenie (joga) z Kosmiczną Świadomością, jest także znana jako Astaunga Joga. Pierwsze dwa kroki jogi to Yama i Niyama - moralne wytyczne dla ludzkiego rozwoju. Przez kontrolowanie naszych zachowań możemy osiągnąć wyższy poziom bytu. Celem nie jest po prostu przestrzeganie tych zasad dla samego ich przestrzegania. Właściwym celem ma być osiągnięcie doskonałości umysłu. Gdy osiągniemy ten stan, wtedy nie będą istnieć żadne "zasady", ponieważ chęć uczynienia czegoś, co jest dla nas samych lub innych szkodliwe, nie będzie mogło znaleźć miejsca w umyśle, który znajduje się w stanie doskonałej równowagi. Yama znaczy "ten, który sprawuje kontrolę", a praktykowanie zasad Yamy oznacza kontrolowanie działań związanych ze światem zewnętrznym. W swojej książce "Guide to Human Conduct" Shrii Shrii Anandamurti wyraźnie wyjaśnia rozmaite aspekty Yama i Niyama. Zamieszczamy tutaj w skrócie ich opis, jednak po szersze objaśnienia należy sięgnąć do w/w książki. 

1. AHIMSA - NIEKRZYWDZENIE

Pierwszą zasadą Yama (Jama) jest Ahimsa. Oznacza nieszkodzenie innym myślą, słowem oraz działaniami. Dla naszego własnego dobra nigdy nie powinniśmy krzywdzić innych żywych istot. Czasami interpretuje się tę zasadę jako absolutny brak przemocy, jednak często jest to bardzo niepraktyczne. Na przykład z każdym oddechem wdychamy i zabijamy mikroorganizmy! Anandamurti sugeruje, żeby raczej sięgnąć po pokarm pochodzący z mniej rozwiniętych organizmów niż zabijać bardziej rozwinięte stworzenia. Kolejnym problemem jest sprawa samoobrony. Tutaj Anandamurti mówi, iż obrona przed agresorem lub osobą szkodzącą społeczeństwu jest uzasadniona. Nawet jeśli używasz siły, twoim zamiarem jest ratowanie i ochrona życia, a nie spowodowanie bólu czy stawanie na przeszkodzie umysłowemu, fizycznemu lub duchowemu rozwojowi danej osoby.

2. SATYA - PRAWDA

Drugą zasadą Yama jest Satya. Definicja Satya brzmi: używaj umysłu i mowy, mając na celu pomyślność wszystkich. Oznacza to mówienie prawdy i działanie w bezpośredni i uczciwy sposób, promujący szczęście dla wszystkich. W przypadku, gdy prawda mogłaby kogoś skrzywdzić, lepiej powiedzieć to, co przyniesie innym pomyślność niż ściśle trzymać się faktów. Stosowanie się do Satya daje nam ogromną siłę umysłu i jest niezmiernie istotne dla duchowego powodzenia.

3. ASTEYA - NIEKRADZENIE

Trzecią zasadą jest Asteya. Oznacza niezabieranie czegoś, co należy do innych. Kradzież nie powinna również być popełniana mentalnie. Ci, którzy chcą ukraść, ale powstrzymuje ich od tego lęk bycia schwytanym, kradną "mentalnie". Asteya oznacza powstrzymanie się zarówno od kradzieży umysłowej jak i fizycznej .

4. BRAHMAĆARYA - BOSKIE PROWADZENIE SIĘ

Czwarta zasada to Brahmacarya (brahmaćarja) i oznacza pozostawanie w związku z Brahmanem ( Kosmiczną Świadomością) poprzez odpowiednie traktowanie wszystkich istot i rzeczy jako ekspresji Kosmicznej Świadomości. Umysł przybiera kształty obiektów naszych myśli. Jeśli myślimy w sposób materialistyczny, widząc wszystko tylko jako przedmioty materialne, wtedy umysł stopniowo stanie się apatyczny. Jeśli jesteśmy w stanie wykonywać wszystkie działania, pamiętając, że wszystko w tym świecie jest w rzeczywistości Kosmiczną Świadomością w stanie przekształconym, wtedy umysł zwróci się w kierunku stanu jedności z Kosmiczną Świadomością. W niektórych książkach zasada Brahmacarji została opisana jako seksualna abstynencja. Tę definicję stworzyli średniowieczni duchowni, którzy chcieli osiągnąć władzę nad zwykłymi, prowadzącymi rodzinne życie ludźmi.

5. APARIGRAHA - NIEPRZYLEGANIE

Piąta zasada Yama (Jama) to Aparigraha i oznacza niegromadzenie bogactw, które nie są dla nas niezbędne. Oznacza to proste życie i posiadanie takiej ilości fizycznych zasobów, jakie są faktycznie niezbędne. Oczywiście ilość tych zasobów zmienia się wraz z czasem, miejscem i osobą. Jest to istotna zasada zarówno w osobistym jak i społecznym życiu, gdyż jeśli jedna osoba czy nacja zagarnia majątek, może się to skończyć głodem i niedolą dla innych ludzi. Jest to istotna część praktyki duchowej, ponieważ jeśli ktoś jest ciągle zaabsorbowany posiadaniem i gromadzeniem dóbr materialnych, wtedy nie potrafi myśleć o Kosmicznej Świadomości.

NIYAMA

Drugą ważną częścią Astaunga Jogi jest Niyama. Oznacza samoregulację. Bez niej nie jest możliwe osiągnięcie wyższych stanów świadomości. 

1. ŚAUĆA - CZYSTOŚĆ

Pierwsza zasada Niyama to Shaoca, Śauća - czystość umysłu i ciała. Obejmuje czystość otoczenia danej osoby takiego jak ciało, odzież i środowisko, jak również wewnętrzny świat umysłu. Zewnętrzną schludność możemy osiągnąć poprzez regularne czyszczenie własnego ciała i środowiska, podczas gdy wewnętrzną czystość umysłu może zostać osiągnięta dzięki auto-sugestii. Żeby tego dokonać, musimy zastępować destrukcyjne myśli dobrymi. Dla przykładu, jeśli ktoś odczuwa chciwość, powinien postarać się pomyśleć o wielkodusznym działaniu i wykonać je.

2. SANTOSHA - ZADOWOLENIE

Druga zasada Niyama to Santosa, Santosza - utrzymywanie stanu umysłowego spokoju. Gdy umysł czegoś pragnie, jest w stanie skrępowania. Kiedy zaspokajamy pragnienie, moment ulgi i złagodzenia napięcia, którego zaznaje umysł, w Sanskrycie nazywa się Tosa. Ci ludzie, których łatwo zaspokoić, mogący utrzymać stan zaspokojenia, podążają za zasadą Santosza. Osiągnięcie Santoszy jest powiązane z Aparighrahą (wspomnianą wcześniej).

3. TAPAH (TAPAS) - ASCEZA

Trzecia zasada Niyama (nijama) to Tapah. Oznacza oddanie się sprawie indywidualnego i wspólnego rozwoju. Czynność którą wykonujemy w duchu służenia i pomagania innym bez oczekiwania, że coś w zamian otrzymamy - to właśnie Tapah. Służyć powinno się tym, którzy pomocy naprawdę potrzebują. Jeśli niosąc pomoc, nakarmisz osobę bogatą, nie będzie to bardzo przydatna służba. W przeszłości niektórzy duchowi aspiranci praktykowali samookaleczanie się i surowy tryb życia (jak np. chodzenie po ogniu), ale tego typu praktyki nie dają korzyści ani aspirantowi, ani społeczeństwu, ani Kosmicznej Świadomości, zatem nie mają żadnego znaczenia w duchowym rozwoju.

4. SVADHYAYA - MEDYTOWANIE, SKUPIENIE

Czwartą zasadą jest Swadhyaya - wyraźne pojmowanie duchowego celu. Każdy powinien czytać i przyswajać treść książek i pism pisanych przez rozwiniętych duchowo ludzi. Zwykłe czytanie bez zrozumienia nie jest Swadhyayą. Istotą jej jest, iż daje nam możliwość kontaktowania się z wielkimi osobowościami i inspiruje do kontynuowania naszej drogi samorealizacji.

5. IŚVARA-PRANIDHANA - DUCHOWE ODDANIE

Piąta zasada Niyama to Iishvara Pranidhana, co oznacza uczynienie Kosmicznej Świadomości celem własnego życia. Służy temu proces medytacji, w której medytujący skupia się na jednej tylko myśli - Kosmicznej Świadomości. Jak wyjaśnialiśmy wcześniej, w medytacji tantrycznej medytujący powtarza mantrę, która przypomina mu o jego związku z Kosmiczną Świadomością. Część tego procesu medytacji zawiera również etapy, w których umysł odizolowuje się od innych obiektów i skupia na Kosmicznej Świadomości. 

BIOPSYCHOLOGIA

"Ludzkie ciało to biologiczna maszyna." Umysł kontroluje to ciało - maszynę dzieki swemu bezpośredniemu z nim połączeniu oraz interakcjom poprzez gruczoły, hormony i nerwy. Te powiązania są częścią nauki Biopsychologii. Ciało ludzkie składa się z tych samych elementarnych czynników, co reszta wszechświata (ciało fizyczne jest częścią Saincary podczas gdy umysł jest częścią Pratisaincary). Każdy czynnik jest rozłożony w całym ciele, lecz kontrolowany poprzez kontrolne jądro czy też czakrę. Czakry są niczym pod-stacje umysłu - każda kontroluje swój własny przydzielony obszar. I tak, jak umysł funkcjonuje bezpośrednio poprzez mózg, czakry funkcjonują poprzez swoje własne fizyczne narządy - gruczoły endokrynologiczne. Skłonności umysłu (vrtti) powiązane z każdą czakrą oddziałują na gruczoły oraz wydzielane w tych gruczołach hormony (i tym samym nasze emocje, nasze zachowanie oraz funkcjonowanie różnorodnych systemów w naszym ciele). Lecz gruczoły oraz wydzielane w nich hormony mogą także oddziaływać na umysł.

Muladhara Czakra - położona na dolnym czubku kręgosłupa - kontroluje stały czynnik ciała, element ziemi oraz zmysł węchu. Formuje ona podstawę naszego ciała dając stabilność całej strukturze. Połączone z nią vrtti to fundamentalne skłonności ludzkiej psychologii: są to karma (tęsknota fizyczna), artha (tęsknota psychiczna), dharma (tęsknota psychiczno-duchowa) oraz moksza (duchowe wyzwolenie). Najniższa czakra (ćakra) jest także schronieniem "uśpionej świętości" - psychiczno-duchowej siły nazywanej Kundalini, która wznosi się do góry wzdłuż kręgosłupa, czemu towarzyszą progresywne etapy duchowego rozwoju. 

Svadhisthana Czakra - położona na poziomie genitaliów - kontroluje czynnik płynny ciała, wode oraz zmysł smaku. Połączona jest z gruczołami rozrodczymi, które, gdy raz uaktywnione, uaktywniają w umyśle poczucie obowiązku oraz pewną racjonalność oraz inteligencję.

Manipura Czakra - położona na poziomie pępka i żołądka - kontroluje czynnik świetlny, oczy i wzrok oraz żywioł ognia. Jest w naszym ciele centrum ciepła i energii. Hormony wydzielane w gruczołach i podgruczołach powiązanych z tą czakrą powodują takie tendencje umysłu, jak wstydliwość, melancholia (w wyniku nadczynności) oraz lękliwość (w wyniku niedoczynności).

Anahata Czakra - położona na środku klatki piersiowej - kontroluje czynnik powietrzny oraz zmysł dotyku. To podstawa miłości i wszystkich pozostałych wyższych ludzkich pragnień. Gdy występuje w tym obszarze wysoki poziom wydzielania się gruczołów, wówczas miłość do dzieci zostaje rozszerzona do miłości uniwersalnej. Ta czakra jest w pełni aktywna dopiero, gdy zaczną pracować gruczoły rozrodcze.

Vishuddha Czakra (Wiśuddha) - położona w rejonie gardła - kontroluje czynnik eteryczny, przestrzeń, akaśa i dżwięk oraz zmysł słuchu. Powiązany z nią gruczoł tarczycy reguluje metabolizm ciała i kreuje w umyśle poczucie własnej wartości. Z jego niedoczynności powstaje kłótliwa natura i irracjonalność. Gruczoł przytarczycza (położony po drugiej stronie szyi) przyczynia się do regulacji metabolizmu oraz intelektu i racjonalności. Na skutek niedoczynności tego gruczołu w umyśle powstaje poczucie próżności. 

Ajna Czakra (Adżna, Adźńa) - położona pomiędzy brwiami - jest bezpośrednio powiązana z gruczołem przysadki mózgowej. Gruczoł ten poprzez swoje liczne podgruczoły i nerwy kontroluje wszystkie niższe gruczoły. To siedzisko umysłu i treciego oka. Równoważy on duchowe i doczesne tendencje oraz powoduje za dnia ekstrawertyczność umysłu. 

Sahasrara Czakra znajduje się na czubku głowy ponad szczytem głowy. Powiązany z nią gruczoł - szyszynka - to główny gruczoł, gruczoł kontrolujący całe ciało i umysł. To biologiczny zegar naszego ciała odpowiedzialny za intrawertyczność umysłu nocą. Gruczoły w nim wydzielane powodują m.in. zmniejszenie stresów oraz odczuwanie błogości. 

PROUT - Teoria Postępowego Użytkowania

PROUT (Progressive Utilization Theory - Postępowa Teoria Użytkowania) - społeczno-ekonomiczna teoria przedstawiona przez współczesnego indyjskiego filozofa, Prabhata Ranjana Sarkara (1921–1990). Jest to filozofia, której założeniem jest wykorzystanie całego potencjału ludzkości i planety a jej podstawę stanowią traktowane na równi potrzeby fizyczne, mentalne i duchowe człowieka. Teoria ta jest alternatywą zarówno dla komunizmu jak i kapitalizmu. PROUT nie koncentruje się wyłącznie na ekonomicznym aspekcie życia ludzkiego, wychodzi naprzeciw wszystkim potrzebom współczesnego człowieka – fizycznym, edukacyjnym, społecznym, politycznym, mentalnym, kulturowym i duchowym, powiązanym ściśle z wszechstronnym rozwojem ludzkiego społeczeństwa. Podstawowymi wartościami, którymi kieruje się PROUT, są wartości neo-humanizmu – kierowanie się wspólnym dobrobytem świata, jako całości, nie wyłączając dobra zwierząt, roślin i materii nieożywionej, a nie kierowanie się wyłącznie potrzebami ludzkości. Każdej jednostce powinno się zagwarantować zaspokojenie podstawowych potrzeb, włączając w to wyżywienie, schronienie, odzież, edukację i opiekę medyczną. Każdy powinien także dysponować wystarczającymi możliwościami nabywania dóbr. Pozostałe założenia to demokracja ekonomiczna, moralne przywództwo, wolność jednostki, różnorodność kulturowa, równouprawnienie kobiet, zarządzanie światowe. 

Pięć Podstawowych Zasad PROUT 

P. R. Sarkar swą teorię przedstawia w szesnastu sanskryckich wersach. Pięć pierwszych uznawanych jest za najważniejsze. Pierwszy punkt podważa główną podwalinę ideologiczną, na której opiera się kapitalizm:

1. "Żadnej osobie nie powinno się pozwolić na gromadzenie fizycznego majątku bez wyraźnego pozwolenia lub aprobaty kolektywu."

Najważniejsze jest, aby zrozumieć, że własność jest udziałem wspólnoty. Jednostka ma prawo do użytkowania czegoś. To społeczeństwo zatem powinno mieć prawo decydowania, do jakiego stopnia akceptowalna może być własność prywatna. Konsekwencją kumulacji bogactwa w rękach jednostki jest ubożenie innych. Prawo gromadzenia bogactw przez jednostkę bez jakichkolwiek limitów nie powinno być zatem akceptowane. W ekonomicznej sferze swoboda indywidualna musi pozostawać w harmonii z interesem grupy. Zauważyć należy, że jest to obalenie podstawowych założeń zarówno kapitalizmu, jak też komunizmu. Kapitalizm dopuszcza wolność gromadzenia środków, podczas gdy komunizm zakłada równe pensje dla wszystkich, bez uwzględniania ich wkładu i pracy. Absolutna równość w posiadaniu dóbr jest niepotrzebnym złudzeniem. Zasada ta zakłada także, iż pojęcie własności może być różne w zależności od psychologii społeczeństwa. W tej sferze istniało w przeszłości wiele różnych podejść. PROUT nie określa konkretnego mechanizmu wyznaczania własności. Natomiast założenie własności wspólnej to podejście demokratyczne, którego założeniem jest odpowiednia utylizacja środków – demokracja ekonomiczna.

2. "Powinno mieć miejsce maksymalne użytkowanie i racjonalna dystrybucja wszystkich dóbr doczesnych, ponadmaterialnych i duchowego potencjału wszechświata."

Zasada ta to podstawa filozoficzna zagwarantowania bazowych potrzeb. Co można określić racjonalnym? Racjonalna dystrybucja zakłada rozpoznawanie zarówno potrzeb, jak też umiejętności. Teoria ta dotyczy także ponadmaterialnych i duchowych potrzeb człowieka, ich maksymalnego wykorzystania i realizowania, czym wkracza w rejony bardziej subtelnych wymiarów egzystencji ludzkiej. Dzisiejsze systemy ekonomiczne nie poruszają tego zakresu potrzeb człowieka, gdyż oparte są na przestarzałych, materialistycznych założeniach naukowych XIX w. W przyszłości jednakże także te potencjały będą mogły zostać wykorzystane i realizowane dla dobra całej ludzkości. Jednakże użytkowanie najsubtelniejszych dóbr wymagać będzie nowych odkryć naukowych dotyczących wszechświata i natury istnienia samego w sobie.

3. "Powinno mieć miejsce maksymalne użytkowanie i racjonalna dystrybucja wszystkich fizycznych, metafizycznych, doczesnych i ponadmaterialnych oraz duchowych potencjałów jednostki i całego ludzkiego społeczeństwa."

Zasada druga odnosi się do użytkowania zasobów otaczającego nas świata, zarówno w jego prymitywnym, jak też subtelnym wymiarze. Trzecia zasada natomiast porusza problem wykorzystania potencjału ludzkiej jednostki. Fizyczny, mentalny i duchowy potencjały powinny być wyrażane w sposób twórczy i mieć na celu powszechny dobrobyt. Każda osoba powinna być wykorzystana w wyjątkowy, dostosowany do niej sposób. Jednostkom ze szczególnymi zdolnościami powinno się stworzyć maksymalne możliwości. Powinno się także czynić starania mające na celu rozwijanie nieaktywnych potencjałów społeczeństwa jako całości. Aby móc rozwijać potencjał każdej jednostki, należy wykluczyć poczucie strachu egzystencjalnego - zagwarantować każdemu minimalne warunki bytowe. Tylko wówczas ludzkie społeczności będą mogły rozwijać się psychicznie i duchowo. Każdemu należy umożliwić dostęp do wolnej i mającej odpowiedni poziom edukacji. Każdemu powinno się także dać możliwość rozwijania dodatkowych umiejętności zawodowych. Rozwój kolektywnego umysłu bazuje na zsumowaniu i wzajemnej interakcji umysłów indywidualnych. Dlatego powinno się podjąć specjalne wysiłki mające na celu włączenie do systemu edukacyjnego czynników, które pomogą rozwijać społeczno-ekonomiczną świadomość, wartości moralne, bezinteresowne służenie innym, społeczną wrażliwość oraz duchowość.

4. "Użytkowanie dóbr fizycznych, metafizycznych, doczesnych, ponadmaterialnych i duchowych powinno być w odpowiedni sposób regulowane."

Ta zasada mówi o tym, że poprzednie dwa punkty powinny być wdrażane w skoordynowany, zrównoważony sposób. W przeciwnym razie może to zachwiać społeczeństwem, nawet doprowadzić do jego degeneracji. Rola człowieka w społeczeństwie powinna być wyznaczana w sposób zharmonizowany. Przy zatrudnianiu powinno się brać pod uwagę zainteresowania i umiejętności jednostki. Dzisiaj zdolności artystyczne i intelektualne są rzadkością w porównaniu ze zdolnościami fizycznymi. Wrażliwość duchowa jest czymś jeszcze rzadszym. Praktycznym podejściem jest wymaganie mniejszej aktywności fizycznej od jednostek, których zdolności psychiczne i duchowe mogę przynieść wielkie korzyści całemu społeczeństwu. Idealnym rozwiązaniem jest, aby liderzy społeczeństwa byli rozwinięci zarówno na płaszczyznach fizycznej, psychicznej jak i duchowej.

5. "Metoda użytkowania dóbr powinna zmieniać się wraz z okolicznościami (czasem, przestrzenią i ludźmi); użytkowanie powinno być z natury postępowe."

Piąta zasada w sposób klarowny określa, że powinno się ciągle wdrażać wciąż nowe i lepsze idee. Antynaukowe podejście jest dla rozwoju ludzkości w istocie podejściem nieetycznym. Także podejścia dogmatyczne i materialistyczne nie są zdrowe. Niektórzy twierdzą, iż wpływ nowych odkryć technologicznych na środowisko naturalne może zachwiać równowagą ekologiczną planety. Lecz można na to spojrzeć z innej perspektywy – owa równowaga może zostać zachwiana przez nieodpowiednie użytkowanie nowych technologii.

AMURT

AMURT (Ananda Marga Universal Relief Team) został założony w 1965 roku i od tego czasu stale uczestniczył w akcjach pomocy podczas wywołanych przez naturę i człowieka klęsk. AMURT (Ananda Marga Universal Relief Team) jest niekomercyjną, charytatywną organizacją założoną formalnie dopiro po pięciu latach aktywności w 1970 roku i wcieloną do U.S.A. W 1985 roku AMURT stał się jedną z nielicznych poza-rządowych ochotniczych organizacji wywodzących się z krajów Trzeciego Świata. Celem AMURT-u jest niesienie pomocy ludziom biednym i niższym klasom społecznym na całym świecie poprzez pomoc udzielaną po klęskach żywiołowych, programy modernizacji i służenie społeczeństwu. W poszukiwaniu tych celów AMURT utrzymuje działającą od lat relację z Czerwonym Krzyżem jak również innymi organizacjami wpierania i rozwoju w U.S.A. i za granicą. AMURT został również formalnie uznany przez Narody Zjednoczone poprzez ich Department Środków Masowego Przekazu jako organizacja pozarządowa. 

Prześladowania Ananda Margi w Polsce

W Polsce do najczęstszych incydentów należy atakowanie członków Ananda Margi za noszenie talizmanu, którego częścią jest tradycyjna tantryczna swastyka, niesłusznie kojarzona z Hitlerem. Oprócz tego bywają złośliwie atakowane schroniska dla zwierząt, których bardzo wiele prowadzą aktywiści Ananda Margi, którzy opiekują się zwierzętami lepiej niż św. Franciszek i franciszkanie. Próbowano wielokrotnie okraść oraz spalić ośrodki Ananda Margi funkcjonujące jako gospodarstwa ekologiczne czy agroturystyczne, ale dzięki aktywności takich osób jak Maria Łopata, wiele działalności uchroniono lub odnowiono. 

LINKI: 

Ekofestiwal Ananda Margi: 

http://www.ekofest.org/