Lech Emfazy Stefański - Psychotronika

Lech Emfazy Stefański - Nestor polskiej psychotroniki i parapsychologii 

Lech Emfazy Stefański  - ur. 2 lipca 1928 w Warszawie, zm. 21 grudnia 2010 w Załubicach – polski pisarz, publicysta, tłumacz literatury pięknej, autor i współautor książek z dziedziny parapsychologii i zjawisk paranormalnych, aktor i reżyser. Współtwórca Teatru na Tarczyńskiej, aktor, poeta, reżyser i dramaturg. Prekursor współczesnej psychotroniki w Polsce, który od wczesnej młodości interesował się parapsychologią i okultyzmem. Autor polskiego kursu Doskonalenia Umysłu wzorowanego na Metodzie Silvy, naukach Castanedy i Radża Jodze, także autor kursu Hipnozy. Zmarły, odszedł do swych polskich przodków w Nawii dokładnie w Przesilenie Zimowe, w Noc Pełni Księżyca – 21 grudnia 2010 roku o godzinie 6 rano. Pełnia niestety połączona z zaćmieniem księżyca, co jako moment urodzin a także śmierci nie jest korzystne z okultystycznego punktu widzenia. Gdyby nie podeszły wiek, można by wnioskować, że mroczne siły przyczyniły się do śmierci Lecha Emfazego. 

Lech Emfazy Stefański - LES

Kontynuator myśli Czesława Czyńskiego i współpracownik Mirona Białoszewskiego, a nade wszystko bardzo ekstrawagancki i niepokorny okultysta, ezoteryk i mag, łączący pasję do zjawisk paranormalnych z zamiłowaniem do dobrej sztuki. Jego niezwykle barwna postać uosabiała sojusz awangardy i okultyzmu. Wraz z Mironem Białoszewskim w latach 1954-1955 współtworzył awangardowy "Teatr na Tarczyńskiej". Był również pracownikiem tygodnika "Po prostu". W Teatrze Polskim we Wrocławiu wyreżyserował swoją pracę warsztatową – Mieszczanin szlachcicem Molière’a połączonego z Mandragorą Karola Szymanowskiego (1964). 

Pierwszym etapem jego edukacji było ukończenie, już w czasie trwania II wojny światowej i okupacji, zawodowej szkoły chemicznej. Brał udział w powstaniu warszawskim, w ramach Armii Krajowej, jego pseudonim konspiracyjny brzmiał Emfazy i stał się następnie nieodłącznym wyróżnikiem, jako autora książek i publikacji, nieodłączną częścią podpisu wraz z imieniem i nazwiskiem. 

Po wojnie ukończył wydział reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie (dyplom uzyskał w 1967 r.). Pracował w teatrze (wraz z Mironem Białoszewskim współtworzył w latach 1954-1955 awangardowy "Teatr na Tarczyńskiej"), pracował w tygodniku "Po prostu", pisał książki, artykuły, scenariusze, był reżyserem widowisk i spektakli, a także tłumaczył poezje i prozę. Jest autorem powieści, wierszy i dramatów, a także scenariuszy telewizyjnych, w tym do pierwszego polskiego serialu „Biały pył” z 1958 roku.  

Mistrz Yogacharya BKS Iyengar

Yogacharya B.K.S. Iyengar - Bellur Krishnamachar Sundararaja Iyengar 

B.K.S. Iyengar - Bellur Krishnamachar Sundararaja Iyengar, w indyjskim języku kannada ಬೆಳ್ಳೂರ್ ಕೃಷ್ಣಮಾಚಾರ್ ಸುಂದರರಾಜ ಐಯಂಗಾರ್, w dewanagari बी.के.एस. अयंगार) - ur. 14 grudnia 1918 w Belur, zm. 20 sierpnia 2014 w Pune – nauczyciel i instruktor hatha jogi, jeden ze sławniejszych współczesnych autorytetów w południowo-indyjskiej wisznuickiej hatha-jodze. Uczeń "ojca współczesnej południowo-indyjskiej hathajogi" – Śri Tirumalai Krishnamacharya (1888-1989). Bellur Krishnamachar Sundararaja Iyengar (1918 - 2014) był jednym z najwybitniejszych współczesnych nauczycieli południowo-indyjskiej hatha jogi. Praktykował i nauczał przez ponad 80 lat. Dzięki wprowadzonej metodzie nauczania hatha jogi miliony osób na całym świecie rozpoczęło praktykę hatha jogi w stylu bramińskiego klanu Iyengar. 

Tygodnik „Time” zaliczył Mistrza Iyengara do 100 najbardziej wpływowych ludzi naszych czasów. Od swojego guru, Tirumalai Krishnamacharya otrzymał tytuł i medal Yoga Shikshaka Chakravarti czyli tytuł Ćakravartina. Mistrz Iyengar sponsorował ochronę przyrody, adoptowanie tygrysów i ogród zoologiczny Chamarajendra Zoological Gardens w Mysore. Prowadził kampanię na rzecz uświadamiania zagrożeń chorobą stwardnienia rozsianego, w tym udzielał się w Multiple Sclerosis Society of India czyli w Indyjskim Stowarzyszeniu Stwardnienia Rozsianego. Jego kultowe dzieło, "Światło jogi" (The Light of Yoga) zostało przetłumaczone na 17-cie języków i sprzedane w ponad 3 milionach egzemplarzy. 

Kiedy 14 grudnia 1918 roku (wibracja 27 czyli perfekcjonistyczna 9-tka z daty urodzenia) przyszedł na świat w ubogiej rodzinie bramińskiej klanu Iyengar w miasteczku Bellur w Królestwie Mysore, a dzisiejszym stanie Karnataka, nic nie wskazywało, że w przyszłości stanie się ikoną południowo-indyjskiej hatha jogi – był niezwykle słabym i chorowitym dzieckiem, obiektem drwin ze strony swojego rodzeństwa i rówieśników. Jego wczesne dzieciństwo było pasmem chorób, niepowodzeń i nieszczęść. Kiedy Sundara Iyengar miał 5 lat, jego rodzice przeprowadzili się do Bangaloore - dzisiejszej stolicy stanu Karnataka. Gdy Sundara miał 9 lat, zmarł na zapalenie wyrostka robaczkowego jego ojciec, a sam chłopiec zamieszkał na pewien czas ze swoją starszą siostrą i jej mężem – Tirumalai Krishnamacharyą w Mysore (Mysuru) - kulturalnej i duchowej stolicy stanu Karnataka. Nazwa Mysore (w oryginale Mahishūru, Mahisūru lub Maisūru) wywodzi się od mitologicznego demona Mahishasura, który potrafił przyjmować postać zarówno ludzką jak i zwierzęcą (byka), a wedle indyjskich legend rejonem tym przez długi czas ów demon  władał w charakterze tyranicznego i tytanicznego złego władcy, aż został zniszczony przez Boginię Chamundeshwari (Ćamundeśvari). 

Szwagier Sundara Iyengara, mąż siostry, wybitny znawca w duchu wisznuickiej hatha jogi, dzięki korzystnemu splotowi okoliczności został jego nauczycielem. To właśnie praktyka i asystowanie swojemu guru stały się punktem zwrotnym w życiu młodego Sundara Iyengara, który już kilka lat później trafił do Puny w południowych Indiach, by tam nauczać hatha jogi. Po trudnych początkach w nowym miejscu, zdobywał coraz większe uznanie, nie tylko w swojej ojczyźnie, ale również wśród adeptów jogi na całym świecie. Jego uczniami byli m.in.: Yehudi Menuhin, filozof Jiddu Krishnamurti, pisarz i filozof Aldous Huxley, polityk indyjski Jayaprakash Narayan, komendant akademii obrony narodowej Achyut Patwardhan, aktorka Kareena Kapoor, aktorka Annette Bening, projektantka mody Donna Karan czy Elżbieta królowa Belgii. 

Esperanto - pacyfizm - homaranizm

Trudności porozumiewania się ludzi mówiących różnymi językami już od dawnych czasów komplikowały relacje między jednostkami, społecznościami i całymi narodami. Szacuje się, że w świecie używa się więcej niż 6000 języków. Językowa różność prowadzi często przez niezrozumienie do nienawiści, szczególnie gdy jest nadużywana do  podsycania nacjonalistycznych manii. Panowaniu mocnych nad słabszymi zawsze towarzyszyły również dążenia narzucić im nawet swój język. Dlatego już od dawna obowiązuje niepisana zasada: Kto włada imperium, tego język należy przyjąć. To powoduje pewną dyskryminację i tłumienie praw i tożsamości kulturalnej zwłaszcza małych narodów, niekiedy aż do utraty ich indywidualności. We współczesnej epoce ma językowa hegemonia owszem więcej wyrafinowaną formę, bo kieruje się przede wszystkim interesami ekonomicznymi i opiera się na osiągnięciach technicznych. Obecnej globalizacji oczywiście towarzyszy pewna stopniowa językowa anglizacja w skali ogólnoświatowej, a wiek wcześniej dominował jeszcze język francuski. Przyjęcie któregokolwiek narodowego języka jako wspólnego środka porozumienia ma dla niektórych kontaktujących się uczestników dyskryminacyjny charakter. Historyczne doświadczenia pokazały, że ludzka społeczność potrzebuje pomocniczego międzynarodowego języka. Oczywiście na prawdę neutralnego i łatwego, który umożliwiłby potrzebną komunikację między ludźmi na równoprawnym fundamencie.

Doktor Esperanto - Ludwik Zamenhof

Esperanto - pierwotnie Lingvo Internacia - język międzynarodowy - to najbardziej rozpowszechniony na świecie międzynarodowy język pomocniczy. Przesłanką wskazująca na popularność języka esperanto może być liczba i różnorodność stowarzyszeń esperanckich (w tym działalność Polskiego Związku Esperantystów) oraz ZEOj. Zdecydowana większość słownictwa w języku esperanto pochodzi z języków zachodnioeuropejskich, jednocześnie ukazując wpływy języków słowiańskich poprzez swoją syntaktykę i morfologię. Morfemy nie podlegają zmianom i można tworzyć z nich ogromną ilość kombinacji, tworząc zróżnicowane znaczeniowo wyrazy; esperanto ma więc wiele wspólnego z językami analitycznymi, do których zalicza się między innymi chiński. Z drugiej jednak strony, struktura wewnętrzna esperanta w pewnym stopniu odzwierciedla języki aglutynacyjne, takie jak japoński, suahili czy turecki. Esperanto, choć jest językiem naukowo zaprojektowanym, ma wiele cech wspólnych z naturalnymi językami indoeuropejskimi. Język esperanto nie spełnia żadnego kryterium sztuczności Chomsky'ego i wielu językoznawców, interlingwistów i znawców esperanta uważa ten język za zwykły system wykorzystywania naturalnych członów indoeuropejskich, więc jego właściwa historia liczy wiele tysięcy lat. 

Do zapisu języka esperanto używa się 28 liter. Akcent pada zawsze na przedostatnią sylabę, z wyjątkiem przypadków elizji końcówki występujących np. w poezji. Ortografia esperanta jest całkowicie fonetyczna – każda głoska odpowiada dokładnie jednej literze i vice versa. Nie występuje upodobnienie spółgłosek pod względem dźwięczności, chociaż wymowa niezgodna z tą zasadą jest tolerowana w praktyce, o ile nie jest źródłem nieporozumień. Natomiast ubezdźwięcznienia na końcu wyrazu (apud → "aput", sed → "set", hund' → "hunt", "naz" → "nas"), w języku esperanto nie są akceptowane i należy go unikać. Projekt języka esperanto został wydany w formie książki (tzw. Unua Libro), która zawierała 16 reguł gramatyczno-słowotwórczych, startowy zestaw podstawowych słów (niecały 1000) oraz przykłady tłumaczeń (m.in. modlitwy Ojcze Nasz) i poezji napisanej przez Ludwika Zamenhofa. 

Globalne ocieplenie - zniszczenie ludzkości

Poziom gazów cieplarnianych osiągnął maksimum 

Koncentracja dwutlenku węgla, metanu i podtlenku azotu w atmosferze Ziemi osiągnęła historyczne maksimum - podano w kolejnym raporcie Międzyrządowego Zespołu ds. Zmian Klimatu (IPCC) z 2013 roku. Eksperci ostrzegają, że jeśli w przyszłości nie zostaną podjęte niezbędne środki ograniczające emisję dwutlenku węgla, to ocieplenie klimatu będzie postępować, a pod koniec XXI wieku może to doprowadzić do pojawienia się „poważnych i nieodwracalnych konsekwencji’. W raporcie stwierdzono również, że w okresie od 1880 roku do 2012 zimą średnia temperatura powierzchni wzrosła o 0,85 stopnia Celsjusza. Średni poziom morza w okresie od 1901 roku do 2010 podniósł się o 19 centymetrów. 

W roku 2013 emisja gazów cieplarnianych pobiła wszelkie dotychczasowe rekordy: ich poziom przewyższył normę o 61%, przy czym ponad 40% emisji przypadło na węgiel. O tym była mowa w raporcie brytyjskich naukowców z Centrum Tindalla zaprezentowanym w Warszawie na szczycie klimatycznym ONZ w listopadzie 2013 roku. Autorzy badania przedstawili mroczny obraz: temperatura na planecie rośnie, lody topią się, w oceanach wzrasta kwasowość. 

Najbardziej zanieczyszczają atmosferę Chiny, których industrializacja kosztuje ludzkość bardzo wiele. W udziale Chin jest 27% emisji gazów powstających przy spalaniu kopalnych rodzajów paliwa. I choć państwo rozwija energetykę atomową, najmniej związaną z emisją gazów cieplarnianych, a także zwiększa produkcję sprzężonego gazu i jego import z innych państw, to jest tego wyraźnie za mało, zauważa dyrektor Fundacji Rozwoju Energetycznego Siergiej Pikin. Chiny najbardziej zanieczyszczają z tego powodu, że wciąż zużywają kolosalne ilości węgla, który wydobywany jest na terytorium państwa. Tempo budowy elektrowni atomowych oraz innych źródeł energii jest nieproporcjonalne do tempa budowy elektrowni węglowych. Chiny potrzebują energii, bardzo dużo taniej energii. Od tego nie da się uciec w najbliższych latach.