Wielka Bogini Himawanti

Wielka Bogini Himawanti - Boska Macierz i Królowa Niebios 

Wielka Bogini, Matka Ziemia, Królowa Niebios, Wielka Macierz, Bogini Matka – to w wierzeniach wielu kultur główne lub jedno z główniejszych bóstw w metafizycznym panteonie. Bogini utożsamiana często z Ziemią lub stanowiąca jej patronkę, w wielu kulturach będąca równocześnie królową niebios lub nieskończonością - wówczas do jej atrybutów dochodziła jeszcze uroda, piękno. Zazwyczaj dawczyni wszelkiego życia, uosabiająca płodność i macierzyństwo. Często uznawana również za matkę bogów i bogiń, aniołów czy bóstw. Wielka Bogini to Bogurodzica Dziewica dawnych słowiańskich wierzeń. 

Gayatri Maa - Adi Śakti - Bogini Pieśni, grecka Gaia, Gaja

Boginię Matkę-Ziemię (sanskr. Prithivi) uważano za niezmienne źródło wszelkich form życia, dające życie i odbierające je z powrotem. Odnoszono się do niej ze czcią, ale też z bojaźnią. Początkowo nie wiązano jej sił rozrodczych z płcią. Później, według mitologii, urodziła Ojca Niebios (Sanskr. Dyaus) i została jego żoną. Para ta dała życie ogromnej liczbie innych bogów i bogiń. Za najstarszy potwierdzony archeologicznie wizerunek Bogini Matki została uznana figurka znaleziona w Berekhat Ram w Izraelu, wyrzeźbiona w czerwonym tufie (rodzaju marmuru); archeolodzy datują ją na okres między 800 a 230 tysięcy lat temu. Wygląda na to, że w tamtejszym regionie powinno się najbardziej czcić Wielką Boginię Matkę Stworzenia. 

Aditi –  w sanskrycie: अदिति "nieskończona", "nieograniczona" - to w Rygwedzie matka bogów (devamatar), pramatka, prarodzicielka, w mitologii indyjskiej nieskończoność, pierwotna przestrzeń kosmologiczna, niebo bez granic. Aditi jest duchem wszystkich dwunastu znaków zodiaku, jako kosmiczna Wielka Matka, Niebiańska Matka. W kanonicznych pismach wedyjskich zwana też "podporą nieba, utrzymującą ziemię, władczynią świata". W Bryhadairanjaka Upaniszadzie (1.2.5) określenie dla oznaczenia bytu absolutnego, Wielkiej Bogini, Macierzy Świata. W Rygwedzie wspominana z imienia ponad 80 razy. W Rygwedzie Aditi jest jedną z najważniejszych postaci, matką bogów zwanych od jej imienia Aditjami (Adityas). Aditi jest boginią Wolności, Doskonałości, Bezpieczeństwa i Ochrony, Wieczności i Nieskończoności, Ekspansji, Tworzenia i Mocy, pierwowzorem dla idei Śakti! 

Bogini – to personifikacja Absolutu lub różnych jego aspektów w formie żeńskiej postaci antropomorficznej. W zależności od danej kultury, boginie były pojmowane jako byty niezależne, wszechogarniające, określane przez religioznawców jako Bogini Matka, Wielka Bogini, Matka Bogów, lub też jako jedno z wielu bóstw o określonych funkcjach i atrybutach w systemach politeistycznych. Kult Bogini istniał już w neolicie, lecz jest również obecnie silny zwłaszcza w hinduizmie, gdzie jest ona czczona pod wieloma postaciami i imionami. Występuje tam ona zarówno w postaci Wielkiej Matki (Kali, Durga), w formach bóstw występujących w starożytnych mitach (np. Lakszmi lub Parwati), jak i w postaci pierwotnych wiejskich bóstw ochronnych jak przykładowo Manasa. Wszyscy główni wedyjscy bogowie prastarych aryjskich tradycji w Indii pochodzą od Aditi - Bogini Pramatki, która jest ich rodzicielką. Rygweda opisuje zatem dzieje Aditya - Synów Aditi - Dewów, Synów Bogini Aditi. 

W panteonie babilońskim główną boginią była Isztar, identyczna z sumeryjską boginią płodności Inanną. Czciciele Bogini Isztar tytułowali ją „Dziewicą”, „Świętą Dziewicą” i „Dziewicą Matką”. Orientalista Édouard Dhorme mówi o „ekspansji kultu Isztar”. Rozpowszechnił się on w całej Mezopotamii, a prócz tego albo Isztar, albo boginie o innych imionach, lecz podobnych cechach czczono w Egipcie, Fenicji, Kanaanie oraz w Anatolii, Grecji i Italii. W Egipcie główną boginią była Izyda. Kult Bogini Izydy był niezwykle popularny w Egipcie. Rozprzestrzenił się również  w rejonie Morza Śródziemnego, zwłaszcza w Grecji i Rzymie, i dotarł nawet do zachodniej i północnej Europy. W Kanaanie i Fenicji kult Bogini-Matki ogniskował się na Asztoreth, czyli Asztarte, uważanej za żonę Baala. Podobnie jak Isztar, stanowiąca jej babiloński odpowiednik - była boginią płodności i wojny. W Egipcie znaleziono dawne inskrypcje, w których nazwano ją panią nieba i królową niebios. Na północnym zachodzie, w Anatolii, odpowiednikiem Bogini Isztar była Bogini Kybele, znana jako Wielka Macierz Bogów. Zwano ją również boską Wszechrodzicielką, Wszechżywicielką, Matką Wszystkich Błogosławionych. 

Grecy początkowo czcili Matkę-Ziemię, zwaną Gają (Gaia, Gaya). Ale w skład ich panteonu weszły też boginie podobne do Isztar, na przykład Afrodyta - bogini płodności i miłości; Atena - bogini wojny, oraz Demeter - bogini rolnictwa. W Rzymie boginią miłości była Wenus, stanowiąc tym samym odpowiednik greckiej Afrodyty i babilońskiej Isztar. Jednakże Rzymianie czcili również Izydę, Kybele i Minerwę (grecka Atena), które w taki czy inny sposób byty odbiciem Isztar, ich babilońskiego prototypu. Za czasów pierwszych chrześcijan, w dalszym ciągu oddawano cześć Bogini-Matce, co na masową skalę miało miejsce przynajmniej do około V wieku e.ch. (CE). 

Prithivi - Bogini Władczyni Żywiołu Ziemi

Przykładowo większość Efezjan wielbiła boginię-matkę Artemidę i nie mogła słuchać bredni wygłaszanych przez demonicznego, żydowskiego apostoła Pawła, maniakalnego głosiciela Jezusa. Wielką Boginię Artemidę czcili także Grecy, a należy ją utożsamiać z boginią wielbioną w Efezie, gdyż pod wieloma względami są tożsame. W Grecji Artemida była dziewiczą patronką łowów i narodzin. Artemida Efeska była boginią płodności, co jedno drugiemu nie przeszkadza, a jedynie uwypukla lokalnie pewne atrybuty Wszechbogini. Ogromna świątynia Bogini Artemidy uchodzi za jeden z siedmiu cudów świata. Jej posąg, który według powszechnego wspomnienia spadł z nieba, przedstawiał ją jako uosobioną płodność z rzędami owalnych piersi. Dzisiaj niektórzy badaczy przypuszczają, że dawni kosmiczny osadnicy przywieźli posąg na Ziemię ze sobą w statku kosmicznym lub sterowcem z innej części świata. 

Figurkę Bogini-Matki sprzed 16 tysięcy lat w 2009 roku odkryli tureccy archeolodzy w jaskini Direkli w południowej Turcji. Zabytek jest wykonany z wypalanej gliny. Jak powiedział Cevdet Merih Erek z Wydziału Archeologii Uniwersytetu Gazi w Ankarze najstarsze figurki z wypalanej gliny, które odnaleziono dotąd w Anatolii i na Bliskim Wschodzie miały 7 tysięcy lat czyli ponad 5 tysięcy lat p.e.ch. Dodał jednak, że eksperci byli przekonani, iż takie figurki powstawały już trochę wcześniej niż 7 tysięcy lat temu. Odkrycie w jaskini Direkli nie tylko to potwierdza, ale pokazuje też, że tradycja ta była starsza niż podejrzewano. Zdaniem tureckiego archeologa odkryta figurka świadczy o wysokim statusie społecznym kobiet w tych odległych czasach. Czasowo pokrywa się to z horyzontem sztuki kultury magdaleńskiej i epigraweckiej. Dotąd  brakowało śladów „południowego” styku horyzontu kulturowego jakim jest sztuka mobilna, a w szczególności jej uniwersalizm dotyczący przedstawień „Wenus”. 

POLSKA! Najstarsze na świecie figurki wykonane z krzemienia i przedstawiające stylizowane kobiece postaci - Boginię Matkę - odkryto w Polsce. Na te sensacyjne znaleziska natrafił międzynarodowy zespół badaczy z Polski, Szwecji i USA, pracujący pod kierownictwem prof. Romualda Schilda z Instytutu Archeologii i Etnologii PAN w Warszawie. Odkrycia dokonano pod Sandomierzem, we wsi Wilczyce położonej nad rzeką Opatówką. Tego rodzaju figurki wyobrażające Boginię Matkę znane są z okresu paleolitu, od Pirenejów po Ural, ale rzeźbione były zwykle w wapieniu i kości mamuciej lub słoniowej. Krzemienne figurki kobiet wykonywano też w Egipcie i nad jeziorem Onega na Syberii, jednak dopiero w V-IV tysiącleciu p.e.ch. (BCE), nie zaś w środku epoki lodowcowej: w XIV tysiącleciu p.e.ch. Polskie znalezisko to światowy unikat! 

Na Bliskim Wschodzie dokonano innych unikalnych odkryć - natrafiono na miasta wzniesione 9-12 tysięcy lat temu. Były tam miejsca kultu i figurki o religijnym charakterze. W Turcji, w Cathal Hoyouk, archeolodzy od wielu lat badają miasto powstałe ponad 9 tysięcy lat temu. Ostatnio, podczas badań otoczonych murem budynków mieszkalnych, znaleziono świątynię. W sanktuarium znajdował się ołtarz i wielki posąg Bogini Matki, przypominający paleolityczne Wenus. - Idol przedstawiający Boginię Matkę jest dowodem, że tradycja tego kultu ma bardzo dawny rodowód - stwierdził w 2010 roku dr Jonathan Browne, amerykański archeolog prowadzący prace w Cathal Hoyouk.

Inne pradawne miasto to Jerycho na zachodnim brzegu Jordanu, około 22 km na północny zachód od Jerozolimy. Wykopaliska wskazują, że Jerycho było zamieszkiwane nieprzerwanie między rokiem 9000 a 1850 p.e.ch. (BCE). W najdawniejszych pokładach znaleziono domy otoczone murem wysokim na 3 m z 8,5-metrową wieżą, a także uszkodzone figurki związane z kultem Bogini Matki. Jednak nie w Jerycho i Cathal Hoyouk zbudowano Bogini Matce najstarszą świątynię. W Tell Qaramel u podnóża gór Taurus w Syrii, 25 km od Aleppo, archeolodzy odkryli jeszcze dawniejsze, liczące aż 11 tysięcy lat miasto, a w nim sanktuarium oraz rzeźby kobiety, podobne do tych z Cathal Hoyouk. Gród Tell Qaramel składał się z otoczonych murem kolistych domów i kamiennej wieży obronnej. Odkryto tam też długi na 10 m budynek - świątynię z kamiennymi ławami dla wyznawców zaginionego kultu, ofiarnym paleniskiem i niszą, gdzie na kamiennej steli znajdował się zaginiony dziś wizerunek bóstwa. Eksperci przypuszczają, że był to idol wyobrażający Boginię Matkę, podobny do odkrytego nieco wcześniej w Cathal Hoyouk. 

Znaleziska ze świątyń w Cathal Hoyouk i Tell Qaramel wiązać można z przedstawieniami bogini Matki w jeszcze dawniejszych sanktuariach - jaskiniach Hiszpanii i Francji. Najstarsze z tego rodzaju kamiennych świątyń z symbolami bogini Matki liczą 35 tysięcy lat. Poza tym archeolodzy odkryli wiele figurek przedstawiających Boginię Matkę, nazywanych paleolitycznymi Wenus. Na te znaleziska natrafiano na obrzeżach basenu Morza Śródziemnego, w Europie Środkowej, a także nad jeziorem Bajkał. Te przedstawiające nagie kobiety figurki z kości, kamienia lub ceramiki, liczą 10-35 tysięcy lat. Według naukowców, statuetki paleolitycznych Wenus odkrywane w pobliżu palenisk, w niszach mieszkalnych i w dołach ofiarnych wskazują, że były one dawnymi przedmiotami kultowymi, wykorzystywanymi przy odprawianiu obrządków w kultach przodków, płodności i ogniska. 

Kult Bogini Matki rozwijał się przez dziesiątki tysiącleci, a odkrycia naukowe w Indii także potwierdzają wyniki badań w Europie i na Bliskim Wschodzie czy także w Japonii. Stara Wiara ceni wysoko Wielką Boginię, Boską Matkę, a cała Eurazja jest pełna na to dowodów, chociaż aktualnie całą tradycję kultową i liturgiczną ku czci Boskiej Matki najłatwiej odtworzyć na podstawie tradycji indyjskich czy japońskich. Dobrym przykładem prehistorycznego kultu bogini z górnego paleolitu mamy w indyjskim stanie Madhya Pradesh. Stanowiska ze starożytnego ołtarza znanego jako Baghor w pobliżu Mushar pokazują na drawidyjskich osadników, myśliwych-zbieraczy, którzy wielbili boginię Bansuri, Bansapati, personifikację bogini lasów i puszcz. Miejsce znalezionego ołtarza bogini matki jest miejscem sezonowo zamieszkałym przez dawnych myśliwych zbieraczy, a znane jest archeologom od 1983 roku. Wedle badań ołtarz bogini matki ma ponad 15 tysięcy lat, datowany jest bowiem na 13 tysiąclecie p.e.ch. (BCE). 

Powtarzający się w mitach duchowy motyw Wielkiej Bogini według Carla Gustava Junga związany jest z archetypem matki – struktury ukształtowanej w ludzkiej psychice ze względu na szczególne cechy matki. Do typowych form objawiania się tego archetypu Jung zalicza: własna matka, przybrana matka, zwłaszcza Matka Boża, w dalszym sensie kościół, teściowa, mamka, motyw wielkiej matki pochodzący z historii religioznawstwa, kobieta przeczuwająca, biała dama; miasto, kraj, niebo, Ziemia, morze, w przenośnym sensie bogini, materia, Księżyc.

Za Wielką Boginię w różnych kulturach uznawano:

Aditi (mitologia indyjska) 

Al-Lat (mitologia arabska) 

Amaterasu (mitologia japońska) 

Anu (mitologia celtycka)

Astarte (mitologia fenicka)

Cihuacoatl (mitologia aztecka)

Citlalincue (mitologia aztecka)

Demeter (mitologia grecka)

Gaja (mitologia grecka)
Gayatri (mitologia indyjska) 

Hathor (mitologia egipska) 

Himawanti (mitologia indyjska) 

Hebat (mitologia hetycka)

Isztar (mitologia sumeryjska)

Izyda (mitologia egipska)

Ki (mitologia sumeryjska)

Kybele (mitologia frygijska) 

Lajla (mitologia słowiańska) 

Lalita (mitologia indyjska) 

Mahakali (mitologia indyjska) 

Mahadevi (mitologia indyjska)

Mahamaja (mitologia indyjska)

Maja (mitologia italska i rzymska)

Mokosz (mitologia Słowian)

Ninhursag (mitologia sumeryjska)

Pachamama (mitologia inkaska)

Saule (mitologia bałtyjska)

Sif (mitologia nordycka)

Śakti (mitologia indyjska) 

Tiamat (mitologia sumeryjska)

Tellus (mitologia rzymska) 

Al-Lat, Allat (ar. اللات), przez Herodota nazwana Alilat - bogini słońca i matka bogów w mitach Arabów z okresu Dżahilijji (przedislamskiej epoki Arabii); personifikuje lato. Jedno z trzech najważniejszych bóstw arabskich. Jej symbolem był biały kamień ozdobiony klejnotami. W Babilonie uważana była za królową otchłani. W Uniwersum Diuny stworzonym przez Franka Herberta, Al-Lat to nazwa "pierwotnego słońca ludzkości", potocznie przenoszona na słońce każdej zamieszkanej planety. 

Amaterasu - Bogini japońska 天照 - Świecąca na niebie, Amaterasu Ōmikami po japońsku 天照大神, 天照大御神 Wielki i Święty Duch Świecący na Niebie – to japońska Bogini Słońca, narodzona z lewego oka boga Izanagi i wyznaczona przez niego do panowania na Wysokiej Równinie Niebios (tłum. również: Równina Wysokich Niebios), główne bóstwo shintō,  Drogi Bogów, Aniołów. Siostra władcy oceanu i boga burz Susanoo oraz boga księżyca Tsukuyomi (także Tsukiyomi). Bogini Amaterasu zesłała na ziemię swojego wnuka Ninigiego, który dał początek japońskiemu rodowi cesarskiemu. Uważana jest za dawczynię zdobyczy cywilizacji, takich jak rolnictwo, tkactwo czy budownictwo, nauk medycznych oraz okultystycznych i ezoterycznych. Amaterasu otrzymała od Izanagiego sznur ozdób na szyję, które niewątpliwie były oznaką najwyższej władzy, gdyż nazwano je Mikuratana-no-kami (Duch Wywyższający i Nadający Święte Stanowisko). Amaterasu wypełniła wolę rodziców, wspięła się po niebiańskiej drabinie, która w tym czasie łączyła niebo i ziemię, i odtąd sprawiedliwie panowała nad światem niebiańskich bogów, aniołów i archaniołów. Amaterasu przedstawiana jest jako bogini wieczna, łaskawa i miłosierna, która oświetla cały świat. Yatagarasu - jap. 八咫烏 Kruk Znakomicie Trafiający - jest ptakiem bogini słońca Amaterasu. 

Astarte albo Asztarte (gr. Αστάρτη, fenic. 𐤏𐤔𐤕𐤓𐤕) – imię fenickiej i kananejskiej bogini miłości, płodności i wojny, tożsamej z babilońsko-asyryjską boginią Isztar i sumeryjską Inanną (Panią Niebios). Grecy utożsamiali Astarte z Afrodytą (Wenus). Współcześnie, podczas prac archeologicznych odnajdowane są niewielkie stele, figurki i medaliony przedstawiające Bogini Astarte. Na wizerunkach tych bogini przedstawiana jest zwykle naga, bardzo często z kwiatami lotosu (symbole płodności) w dłoniach. Niekiedy stoi na grzbiecie lwa podobnie jak indyjska Durga lub na grzbiecie konia. Bardzo często, w sposób typowy dla religii kananejskiej, Astarte odbierała cześć pod postacią betyli. Cześć oddawano Bogini Astarte również paląc kadzidła, składając w ofierze produkty spożywcze, także niektóre zwierzęta. Astarte, pod imieniem ‘Athtart (‘ṯtrt) pojawia w tekstach z Ugarit, gdzie razem z boginią Anat wspiera Baala w walce z jego wrogami. Astarte czczono także w Egipcie gdzie jej kult wprowadzili Hyksosi. Kult Astarte – nazywanej też Królową Niebios (oraz Baala) bardzo rozpowszechnił się także wśród Izraelitów, o czym niejednokrotnie wspomina Biblia. Symbolem Astrate jest biała Gołębica, zwiastunka pokoju i ducha świętego, ducha bogini, sakiny (szekiny). 

Hebat (Hepat, Hepit, Hepatu) – główna bogini panteonu huryckiego i hetyckiego. Wielka Bogini, Królowa Niebios, bogini płodności i piękna. Była partnerką Teszuba – boga burzy oraz matką Szarruma. Zwierzęciem poświęconym Hebat był lew; czasem przedstawiana była jako stojąca na jego grzbiecie. Niebiańskiej parze oddawano cześć w Kummi (klasyczna Comana Cappadociae) i Halab – obecnie Aleppo. 

Kybele (hetyckie Kubaba, gr. Kybele lub Kybebe, łac. Cybele lub Cybebe) to frygijska bogini płodności, urodzaju, wiosny i miast obronnych, strażniczka zmarłych. Była czczona od tysiącleci w całej Azji Mniejszej jako Magna Mater. Na jej cześć tańczyli Korybanci. W mitologii frygijskiej młodym kochankiem Kybele był Attis. Święto Kybele - Ludi Megalenses (Megalesia) - trwało od 4 do 10 kwietnia, składało się ze spektakli teatralnych i wyścigów konnych w Circus Maximus. W tym czasie składano ofiary zwane moretum, a w domach urządzano bankiety, na które zapraszano przyjaciół i znajomych. Kult Kybele przetrwał do końca IV wieku e.ch.,a lokalnie w Rzymie do połowy V wieku e.ch. 

Laila, Lajla, Layla, Leila, Lejla, Dzidzilejla także Łada, Łado, Lada, Lela, Lila - indoeuropejska bogini Słowian, Macierz Bogów. Matka bliźniaczych bóstw męskich Lela i Polela oraz córki Bode (Bodai). Jan Długosz w swoich Kronikach wspomina Lailę jako boginię Mazowsza. Jednym z miejsc kultu Łady była Łysa Góra, innym Jasna Góra w Częstochowie. Swoje święto Bogini Laila miała w okresie zaanektowanych przez katolicyzm zielonych świąt. Lajla była częścią kultu macierzyństwa - patronka porodów, urody, urodzaju. Ceremonie Lajkonika są pozostałością kultu bogini Laili, Lajli w okolicach Krakowa. Laila jest matką dwóch synów o duchowych cechach, będących parą bliźniąt kapłanów. Imię i cechy są podobne do rosyjskiej i litewskiej wersji Bogini Lada, Łada czy libijskiej Leto. Oznacza kobietę, matkę, a po polsku bardziej zdrobniale, dzieweczkę lub mateczkę, oczywiście taką BOSKĄ. Modlili się do niej o zwycięstwa nad wrogami oraz o odwagę dla siebie, cześć jej oddając bardzo dzikimi szamańskimi obrządkami - jak opisuje boginię Jan Długosz. Łada to bogini ładu i porządku we wszechświecie. Wielka Bogini Łada, Macierz Lajla stanowi pewien constans starej religii. Ładziła opozycje, spina harmonijnie „wysokość” z „niskością”, rodzi bliźniaków i pochłania ich w swoich trzewiach, jawiąc się jako wszechwidzące, wszechmocne Bóstwo. Czczono ją pod postacią Białej Pani na Łyścu (czyli Łysej Górze; nazwy te do dziś funkcjonują obocznie), Świetlistej Bogini na Łysicy i najprawdopodobniej Sławetnej Bohaterki na Witosławskiej Górze (słowiańskie vit może oznaczać „mocarza”, "witalność", "wigor").  

Mahamaja (sanskr.: Mahāmāyā, Wielka Iluzja) ma moc utrzymywania żywych istot w złudzeniu, a także wyzwolenia ich z ułudy. Mahamaja składa się z trzech sił natury materialnej - gun. W dziele Dewimahatmjam Mahamaja opisywana jest jako ta, która zakrywa oczy Bogu Wisznu podczas joganidry (boskiego snu) w czasie, gdy całe stworzenie wtopione zostało w jego ciało. W filozofii adwaita wedanta oraz w buddyzmie, maja jest iluzją, namacalną i mentalną rzeczywistością codziennie absorbującą świadomość żywych istot, zakrywającą przed nimi prawdę na temat tożsamości i ich związku z Brahmanem, Bogiem, Absolutem. Koncepcja Maya pochodzi z Upaniszadów. Według hinduizmu Maja (Maya) oddziałuje głównie poprzez tzw. fałszywe ego (ahamkara), czyli utożsamianie się z materialnym ciałem, oraz poprzez przywiązanie do posiadanych rzeczy (mameti). Pokonanie wpływu maji jest konieczne do wyjścia z cyklu sansary i osiągnięcia wyzwolenia (mokszy). Māyā w wedyzmie jest to nadprzyrodzona, iluzoryczna moc bóstwa w formie Dewi, w formie Bogini. 

Mokosz – cudowna bogini panteonu słowiańskiego. Według części badaczy była boginią deszczu, mokrej pogody i burzy (Łowmiański, Borovskij) lub hipostazą Matki Ziemi (Jakobson, Gieysztor). Opiekująca się ziemią, wodą, deszczem, kobietami, płodnością, seksualnością, tkactwem, przędzeniem i owcami. Być może partnerka Gromowładcy (Perun). Źródłosłów imienia bogini próbuje wywodzić się od prasłowiańskiego rdzenia mok-, oznaczającego „moczyć” i „mokry”, również staroindyjskiego makha - "szlachetny", "bogaty" oraz słowa rodzaju męskiego meksha - "wyzwolenie", "śmierć", "mrok", "sok roślinny". Dniem tygodnia poświęconym Mokoszy był piątek, podobnie jak w kultach Wenus. W folklorze wschodniosłowiańskim Mokosz przetrwała pod postacią ducha domowego, w postaci kobiety z dużą głową, przędącego nocą wełnę i strzygącego owce. Zanim się pojawi, słychać warczenie kołowrotka. Zostawiano jej przy nożycach małą ofiarę z kłębka wełny, a przy świętach składano ofiary z żywności. Przekazy ludowe przedstawiają również Mokosz jako bóstwo związane ze sferą seksualności. Do dziś zachowały się tradycyjne ręczniki północnorosyjskie, na których wyobrażano – według hipotezy Borisa Rybakowa – abstrakcyjną postać Mokoszy. Wielka Bogini Mokszy, wyzwolenia duchowego. 

Ninhursag (zwana także Ki) – sumeryjska Wielka Bogini-Matka nazywana "matką bogów", symbol życia i płodności ziemi. Imię Ninhursag znaczy "Pani Gór". Jako Ninlil była żoną Enlila, "Pana Powietrza"; natomiast jako żona boga słodkich wód praoceanu Enki (babilońskiego Ea) nosi imię Ninki. Znana jest także pod imionami: Aruru, Mama/Mami, Ninmah, Ninsikil, Nintu ("Pani Ptaków"). 

Pachamama lub Mama Pacha (kecz. Matka Ziemia) – inkaska bogini ziemi, zapewniająca żyzność pól i płodność, wyobrażana pod postacią smoczycy, opiekunka siewu i żniw, odpowiedzialna za trzęsienia ziemi. Pachamama uznawana była za małżonkę boga stwórcy Pacha Kamaqa, a w innej wersji mitu – boga słońca Inti. Za święte zwierzę bogini Pachamamy uznawano lamę. 

Saule – Bogini Słońce. Jedna z głównych postaci bałtyjskich mitów nieba. Suwerenna bogini wyobrażana jako Słoneczna Panna (Saules meita) lub Matka Słońce. O jej rękę zabiegają synowie boga nieba oraz bóg burzy Perkun i księżyc – Meness. Jej łzami były czerwone jagody na wzgórzach. Bałtowie uważali słońce za dzban lub czerpak z którego wylewał się drobny płyn – światło. 

Sif – w mitologii nordyckiej bogini zbóż, urodzaju, płodności, miłości i urody, należąca do rodów Azów; małżonka Thora. Mity dość rzadko wspominają o Sif – jeden z nielicznych opowiada o tym, jak Loki podstępem ściął jej piękne włosy. Rozwścieczony tym postępkiem Thor kazał Lokiemu postarać się o nowe włosy dla bogini. Loki wykonanie ich zlecił znakomitym karłom-kowalom, Fjalarowi i Galarowi, którzy stworzyli wtedy także cudowny, zawsze trafiający celu oszczep Odyna Gungnir oraz niezwykły okręt Skidblandir Frejra. Potem Loki, dzięki zakładowi, zdobył od nich również dzika Gulinborstiego, bransoletę Draupnir oraz młot Mjollnir dla Thora. 

Tiamat – w mitologii sumeryjskiej bogini-matka, personifikacja słonych wód oceanu, należała do pierwszego pokolenia bóstw. Apsu – partner Tiamat kojarzony był natomiast z wodami słodkimi. Tiamat była matką młodszej generacji bogów, zabita przez Marduka, który z jej przepołowionego ciała utworzył Ziemię i sklepienie nieba. Z jej głowy i piersi zostały stworzone góry, natomiast z jej oczu wypłynęły Tygrys i Eufrat. Jej walka z Mardukiem została opisana w eposie o stworzeniu świata Enuma elisz. 

Tellus – w mitologii rzymskiej bogini płodności, opiekująca się zbiorami. Uważana za matkę rodzaju ludzkiego, sprzyjała jego powiększaniu się. Pod imieniem Terra Mater czczona także jako matka-ziemia. Przedstawiano ją w postaci kobiety o wielu piersiach. Numa Pompiliusz ustanowił 15 kwietnia święto Fordicidia, podczas którego na Kapitolu składano bogini w ofierze krowę. Przez żniwami rolnicy ofiarowywali Tellus i Ceres świnię. Podczas wypraw wojennych wodzowie rzymscy poświęcali Tellus siebie i wojsko nieprzyjaciela. W późniejszym okresie Tellus jako Terra Mater została utożsamiona z grecką Gają, zaś jej kult zlał się z kultem Ceres i Kybele. 

WIELKA BOGINI - MAHADEWI 

Mahadewi (Sanskrit: Mahādevī, Devanagari: महादेवी) - Wielka Bogini, Wielka Światłość, żeński odpowiednik Wielkiego Boga Śiwa Mahadewa. Wielka Bogini Bogiń, Matka Świata, Wielka Macierz. Utożsamiana z Boginią Durga, Adi Paraśakti, Mahakali, Devi-Mahatmya. W Japonii od VIII wieku znana jako Bogini Kichijōten lub Kisshōten, Kudokuten, Mahadevi – japońska bogini szczęścia, płodności i piękna. W Indiach boginią reprezentującą wszechobecny aspekt żeńskiej energii Śakti jest najczęściej Bogini Durga, Królowa Wojowników. Nie imiona Mahadewi są ważne - ma ich nieskończoną ilość - lecz przetrwanie substratu Wielkiej Bogini, Mahadevi, Matki Bożej, pochodzącej z najstarszych epok ludzkości. Była dobrze znana już w cywilizacji harappejskiej już co najmniej 3 000 lat p.e.ch, nawet przed pojawieniem się historycznych ludów aryjskich. Indie są jedynym krajem na świecie, gdzie kult Bogini, Wielkiej Bogini, przetrwał do naszych czasów, objawiając się w licznie przekształconych formach, których można doliczyć się ponad 10 tysięcy. Od końca krótkiej epoki buddyjskiej w Indii, czyli od około 200 lat p.e.ch., aż do lat 1200 e.ch., traktaty filozoficzno-religijne rozwijające ezoteryczno-duchowy kult Śakti Dewi rozpowszechniły się pod ogólną nazwę tantry. 

Śri Lalita Dewi Maa - Wielka Matka

Śaktyzm (śakta) czy inaczej tantryzm (tantra), odwołując się do idei żeńskiej energii kosmicznej, centralnego tematu Devi-Sutry z Rigwedy, X, 125, stał się mocną tradycją i religią, obejmując całe Indie i okolice, i przetrwał do naszych czasów. W tekstach filozoficznych epoki klasycznej, Śakti to Mahadevi (Maha Devi), Wielka Bogini lub Mahakali, Mahamaya, Wielka Iluzja, która w wierzeniach ludowych przybrała w każdym regionie i w każdej wiosce inną postać ikonograficzną i inne imię, lecz najczęściej występując pod postacią Wielkiej Matki. Mahadewi jest tą, która daje życie, karmi i odbiera życie, ale przede wszystkim pozostaje potęgą kosmiczną wprowadzającą świat w ruch, w życie. 

W Indiach, gdzie nic z dawnej starożytnej, magicznej duchowości nie przepadło, zachowały się prehistoryczne megality, czarne kamienie owalne, często ze szczeliną w formie joni - źródło życia i symbol Śakti Dewi - czczone do dziś, i jak za czasów archaicznych obsypywane cynobrowym proszkiem. Czerwień jest panindyjskim, wszechobecnym i ponadczasowym kolorem Śakti, Mocy Bogini. Najbardziej znany jest kamień w Bolhai, w Madhya Pradesh, czczony jako Ziemia Żywicielka, Wielka Matka. Znakiem graficznym Śakti są jantry (yantras), trójkąty skierowane w dół, często z kropką bindi w centrum. W panteonie wedyjskim znana była Aditi, Pramacierz, Rodzicielka Bogów, cytowana w Rygwedzie, strażniczka ognia, dawczyni światła, joni (łono) wszechświata, której niemal wszyscy bogowie wedyjscy zawdzięczają życie. Rygweda zapisała modlitwę do niej o ochronę porządku kosmicznego, znaną do dziś. 

- Uszas, Usha to jutrzenka, bogini świtu, pierwszych promieni dnia.

- Ratri to noc pełni księżyca cytowana w Ratri-sutrze; do dziś obchodzone jest święto Śiwaratri.

- Wielka Bogini Śri, w czasach późniejszych występująca pod imieniem Lakszmi, pojawia się w Devi-sutrze, w Rigwedzie, jako bogini fortuny i obfitości.

- Surya, zanim stała się męskim bogiem wedyjskim, była boginią słońca.

- Prithivi (Prthivi) to bogini Matka Ziemia.

- Gayatri przetrwała w mantrze cytowanej w Wedach, recytowanej do dziś, jako idea najwyższej żeńskiej zasady bez postaci ikonograficznej. Podobna do greckiej Bogini Gaia (Gaya, Gaja)... 

- Vać (Saraswati) była w Wedach i do dziś pozostała boginią słowa i elokwentnych potoków mowy.

- Kobiety z wiosek południowych Indii czczą Ammę, Matkę, Boginię z Plejad, Amma, Amba.

- W Nepalu, Bengalu i Kaszmirze bogini często ma na imię Tara.

- Bogini Durgaa występuje pod dziewięcioma formami - Durga, Parwati, Kali-Rudrani, Gayatri, Baishanavi, Sitala, Bhairavi, Gouri i Ratri. Do dziś obchodzone jest trwające dziesięć dni święto Daśera, dziewięciu matek, pod którymi pojawia się Durga, Mahadewi. 

Kult bogini Kali Dewi (Kaalii) przetrwał okupację angielskich kolonialistów chrześcijańskich w najsilniejszej formie w Bengalu, gdzie każda wioska ma swoją kalibari, przybytek Bogini. Jej wielkim poddanym był Ramakrishna, mistyk bengalski z XIX wieku, który przywrócił w Indiach czysty kult tej Bogini. Świątynia Dakshineswar w północnej Kalkucie (Kalkata) stała się najważniejszym miejscem kultu. Anglicy kolonizujący w tym czasie Kalkutę myśleli, iż owa intensywność oddawania kultu bogini jest typowa dla całych Indii — miasto było zbudowane na ziemi Kali (Kali-kshetra), nad brzegiem Gangi i nazywało się Kalighat. Ramakrishna i jego uczeń Wiwekananda przyciągnęli żarem oddania innych mieszkańców nowego miasta. W walce o niepodległość Indii, Bogini Kali zyskała nową symbolikę - jako personifikacja Bengalu pomogła wystąpić w ataku frontalnym przeciw Anglikom, a walka ta rozpoczęła się właśnie w Kalkucie, a wojownicy Bogini Kali bardzo zasłynęli z męstwa przeciwko angielskim okupantom kolonialnym. Czcicielami Bogini Kali są też wszyscy praktykujący Krija Jogę, w tym Paramahasa Yogananda, czcicielami Bogini Kali byli m.in. Śri Hans Ji czy Swami Sivananda z Rishikesh. Swami Wiwekananda przepowiedział, że: "Matka powróci do świadomości ludzi na całym świecie po tym, jak została przez religie patriarchalne zmuszona do zejścia w podświadomość." Dzięki tym mistrzom duchowym, mistyka i myśliciela, kult Kali nabrał w Indiach nowej wartości i nowej mocy, lecz szersze spectrum boskości żeńskiej przejawia jednak Durga.

Wielka Bogini Himavanti, Himavani, Maha Kundalini, Mena, Menaka, Śridevi, Lalita, Tripurasundari, Laila, Mataji (sansk. Himavantii), w spolszczeniu Himawanti - jedna z mniej znanych na zachodzie indyjskich form kultowych Wielkiej Bogini, żeńskie ucieleśnienie Absolutu. Bogini Himawanti jest matką Bogini Parwati, małżonki Śiwa Boga, znanej jako Kali lub Kalika. Jak Bogini Parwati bywa nazywana Boginią Kali, tak jej matka, Bogini Himawanti, bywa znana jako Mahakali, chociaż czasem także córka razem z matką są traktowane jako Mahakali. Imię Himawanti  wywodzi się od pojęcia Himawat lub Himawant oznaczającego odpowiednio górski region Hindukuszu i same Himalaje oraz ducha czy duszę tychże. Bogini Himawanti opisywana jest jako boska małżonka Himawanta oraz jako Pramatka, Rodzicielka wszystkich żyjących stworzeń. Określana jest także jako Mena czy Menadevi, co oznacza Boską Kobietę, Boginię-Matkę i uznawana w pismach indyjskich jak "Śiwa Purany" za matkę Bogini Parwati - małżonki Boga Śiwa. Istnieje wiele mitologicznych historii opisujących życie i funkcje Bogini Himawanti, Mena Dewi. Boginię tę prosi się o opiekę i ochronę udając się na górskie pielgrzymki i wspinaczki. Kto źle traktuje przyrodę gór może być skarcony przez tę Boginię Himalajów, Śri Himawanti. Różne grupy kultowe śiwaizmu używają zwykle różnych imion na określenie tej samej formy kultowej. 

Mahadewi - Śri Dewi, Durga, Kali, Śakti...

Imię Himawanti dosłownie znaczy: "Ta, która jaśnieje jak blask słońca odbity od śnieżnych himalajskich szczytów". W ezoteryzmie tantrycznym ideał Bogini Himawanti wyznacza bieg żeńskiego przewodu wznoszenia Kundalini poprzez ośrodki energetyczno-duchowe ćakramy w ciele człowieka, Bogini Himawanti Dewi przyjmuje kolejno następujące formy kultowe w kolejnych ośrodkach:

Muladhara (Kość Ogonowa) - Dakini Dewi (Bogini) - modlitwa mantra: Om Dam Dakinyai Namah!

Swadhiszthana (Podbrzusze) - Rakini Dewi - modlitwa mantra: Om Ram Rakinyai Namah!

Manipura (Splot słoneczny)- Lakini Dewi - modlitwa mantra: Om Lam Lakinyai Namah!

Anahata (Serce, Pierś) - Kakini Dewi - modlitwa mantra: Om Kam Kakinyai Namah!

Wiśuddhi (Gardło) - Śakini Dewi - modlitwa mantra: Om Śam Śakinyai Namah!

Adźńa (Mózg) - Hakini Dewi - modlitwa mantra: Om Ham Hakinyai Namah!

Sahasrara (Korona) - Kundalini Dewi - modlitwa mantra: Om Kam Kundalinyai Namah!

Ezoteryzm (tantryzm) związany z Boginią Himawanti Devi związany jest współcześnie z indyjskimi ruchami na rzecz wyzwolenia kobiet, feminizmu, ochrony przyrody himalajskiej przed wyginięciem, pokojowymi demonstracjami i akcjami na rzecz pomocy uchodźcom z Tybetu, tak samo jak z ruchami zajmującymi się budzeniem boskiej mocy, Śri Kundalini Śakti, etc.

Modlitwa mantra wprost do Bogini Himawanti to: 

Om Himawantyai Namah! - Boskiej Himawanti, Wielkiemu Światłu Bożemu, pokłon, hołd! 

Bidża mantra - sylaba nasienna to dźwięk: "Haim"... 

PRAKTYKI Z WIELKĄ BOGINIĄ 

Równonoc jesienna czy wiosenna to czas na praktyki z Wielką Bogini, Mahadevi, z Wielką Macierzą jak mawiał Mistrz Nikołaj Roerich, uczeń Mistrza Morya, Himawanta. Bogini to inaczej Maha Kundalini albo Lalita Devi, Śri Himavanti. Bogini ma 1000 uniwersalnych Imion, a słowa i dźwięki wyrażające te imiona służą ludziom dla obudzenia boskich cech i właściwości Duszy, Wyższej Jaźni. Bez wibracji dźwiękowej czyli mantramów Dusza się nie rozwija, a jedynie co najwyżej przygotowuje się do drogi rozwoju. Boskie Imiona wyrażone są w Sanskrycie bo to z pochodzenia język Bóstw, Aniołów i Władców Nieba. Warto zatem pracować nad sobą i rozwojem tego, czym się naprawdę jest w swym wnętrzu. Nie ma rozwoju duchowego bez budzenia i rozwijania duchowych właściwości Wyższej Jaźni. Wielu mówi o Wyższej Jaźni, o boskiej Duszy, ale zwykle tylko mówi, bo praktyka jest już czymś poważnym. I tylko nieliczne osoby o dobrych skłonnościach, osoby szczerze pragnące Boga bez uprzedzeń i fobii do religii uniwersalnej są w stanie rzeczywiście duchowo praktykować. 

Mantra jest podstawą i warunkiem koniecznym dla duchowego przebudzenia, rozwoju i wzrostu. Bez praktyki mantr, słów danych w boskim języku dewów (aniołów, bogów), nie ma rozwoju duchowego, nie ma duchowości. Najefektywniejszy proces wzrostu jest wtedy, kiedy praktyka mantrowania, czyli recytowania czy melorecytacji robiona jest z wyczuciem i uczuciem, z BHAKTI. Mantramy zawsze należy robić z uczuciem, z oddaniem, z uwielbieniem, z radością, a są to pozytywne uczucia, tak do Bóstwa jak i do tych, od których mantramu się uczymy. Dźwięk, wibrowanie jest bardzo ważne, mentalna kontemplacja pojęcia też, ale uczucie duchowego oddania, radość czy uwielbienie jest tym, co daje praktyce Wyższy Wymiar. 

Osoby podążające Ścieżką Bogini, czyli Duchowej Mocy, Magii czy Tantry Śaktów bardzo dużo praktykują rozmaite mantramy. Najważniejsze oprócz uczucia na początek jest to, żeby mantram zaczął żyć wewnątrz osoby praktykującej. Jest to taki początkowy etap budzenia właściwości duszy która jak mała roślinka, zaczyna budzić się do życia, kiełkować i wzrastać. Śri Guru-Ji nas tego tak wspaniale i głęboko uczył, że ci, którzy byli choć raz na warsztatach duchowych ze Śri Guru-Dźi, to dobrze to pamiętają, tę boską, wzniosłą magię, całe misterium praktyki mantramów i ich cudownie uzdrawiające wszelkie boleści życia rezultaty.

MahaKali - Wielka Bogini - 10 Awatar Bogini

Możemy pamiętać i praktykować jakieś podstawowe z 1000 mantr Bogini frazy jak:

Om Śivaayai Namah! - Chwała Łaskawej Bogini!

Om Paarvatyai Namah! - Chwała Bogini Gór!

Om Durgaayai Namah! - Chwała Pogromczyni Demonów! 

Om Kaalyai Namah! _ Chwała Władczyni Czasu, Kaalii! 

Om Kundalinyai Namah! - Chwała Bogini Wiary i Mocy!

Om Śaantimatayai Namah! - Chwała Bogini Pokoju!

Om Bhairavyai Namah! - Chwała Bogini Zwycięstwa nad złem!

Om Layakaryai Namah! - Chwała Bogini Tańca i Muzyki Dusz! 

Om Devyai Namah! Chwała Bogini, Jaśniejącej, Świetlistej! 

Wszystkie podane mantramy są w celowniku (komu? czemu? składamy hołd). Są to mantramy do pracy z uczuciem, z Bhakti. Jak wiadomo Bhakti to wyższe uczucia serca i duszy, uczucia, jakich nie mają psychopaci. I właśnie osoby psychopatyczne nie lubią i unikają praktyki mantramów z bhakti. Bo są niezdolni do wyższych uczuć, a powinni dla samego rozwoju człowieczeństwa przebudzić i rozwinąć w sobie uczucia wyższe, uczucia serca, takie jak oddanie, uwielbienie, radość, przyjaźń. Można powiedzieć, że ktoś, kto nie czuje i nie rozumie potrzeby praktykowania mantramów, a już szczególnie mantrowania z Bhakti (z miłością), ten nie ma uczuć wyższych i jest rakszasem, czy tam osobnikiem lub osobniczką psychopatyczną. Wrażliwość na wyższe i subtelne wibracje to cecha pełni człowieczeństwa, a także uduchowienia jeśli za tym idzie wiedza i praktyka.

Wiele osób zna mantram Om Śivaaya Namah!, który jest adoratywnie skierowany do Bóstwa, do Boga Śiva - Boga Łaskawego i Miłosiernego, Przyjaciela Wszystkich Istot. Mantram do Bogini, Łaskawej i Miłosiernej Mateczki to Om Śivaayai Namah!, a ta drobna różnica w końcówce czyni różnicę dla umysłu, który skupia się na żeńskiej stronie Boskości, na Bogini, na feminine Bóstwa!

Ludzie praktykujący mantramy powinni po opanowaniu frazy, intonacji w sposób biegły dobrze nauczyć się formy, postaci, ku jakiej się zwracają, powinni poznać głębiej symbolikę, która stoi za postacią, jej atrybutami czy znakami, mandalą lub jantrą (yantra). Pomaga to w pełni przebudzić w sobie opisywane przez mantram cechy i właściwości, a także duchowe zdolności i talenta, małe siddhi. Każda mantra wyzwala i rozwija jakieś siddhi, czasem nawet bardzo potężne. Mantra musi żyć w środku, trzeba zaakceptować, że początkujących oczyszcza i uwalnia od ich błędnych zachowań i złych poglądów. Mantra zawsze człowieka zmienia w istotę o trochę lepszej jakości, ale trzeba pamiętać, że mantr żeńskich, związanych z Mocą Bożą jest 1000 i tyle też różnych jakości musi z czasem wzbudzić i rozwinąć w sobie ludzka dusza, aby być bardziej boską i uduchowioną. Kto ma w sobie Ducha Świętego, Brahmana, ten dużo i ochoczo z mantrami praktykuje w naturalny sposób, z wewnętrznej potrzeby. 

Osoby psychopatyczne, złe, zdegenerowane, zepsute moralnie, niegodziwe w swym wnętrzu nie lubią praktyki mantramów. Osoby owładnięte przez złe, sataniczne (asurowe, rakszasowe) demony, demoniczni opętańcy także nie znoszą boskich mantr oczyszczających. Generalnie niższe istoty z niższego świata demonów lub opętani przez siły zła z piekielnych kręgów nie mogą ścierpieć tej istotnej praktyki jaką jest mantrowanie, recytacje boskich imion, czyli budzenia i rozwijania boskich właściwości. Najbardziej piekielne, złe i złośliwe istoty wręcz nie cierpią tego wszystkiego, co jest związane z praktyką mantramów oraz z czcią dla bóstw niebiańskich. Taki psychopatyczny piekielnik potrafi czasem atakować i represjonować osoby praktykujące mantramy, niczym chwast próbujący zniszczyć dobry, boski posiew w ludzkim umyśle i świadomości.

Mantram jest pokarmem duszy i narzędziem duchowego rozwoju człowieka. Aniołowie wszyscy i Anielice Niebios, ludzie o boskiej, duchowej naturze, praktykują mantramy i w ten sposób karmią dusze swoje i swoich bliskich, aby wzrastały i rozwijały się ku Bóstwu, ku Bogu i Bogini. Mantram jest Chlebem Życia, Ryżem i Prosem w mitologii i religiach ludzkości. A to jest podstawowy pokarm dla tych, którzy pragną wędrować drogą duchowego rozwoju, drogą Bożą.

Śri Guru wszystkiego tego uczył i wiele razy powtarzał, to tak trochę przypominam parę kwestii. Nie jest prawdą, że mantramy uzależniają, nie jest prawdą, że mantrą można sobie zaszkodzić. Takie opinie to brednie wypowiadane przez psychopatów niezdolnych do przeżywania uczuć wyższych, którzy z pomocą takich bredni uzasadnić swoją chorobliwą czy raczej szatańską w duchu niechęć do wszelkiej praktyki umożliwiającej przebudzenie duszy i duchowy rozwój, podróż ku Bogu, ku Bogini. Mantra służy zawsze ku dobremu. Mantry trzeba się dokładnie nauczyć, aby dokładnie wiedzieć co i dlaczego się recytuje. Umysł powinien być zaangażowany w znaczenie mantramu tak na poziomie pojęcia, słowa czy logosu jak i na poziomie wibracji, czyli dźwięku. Kontemplacja znaczenia mantry jest po prostu częścią całej praktyki. Nauczyciel musi umieć dobrze wyjaśnić znaczenia słów, które są mantramami, musi nauczyć wizualizacji, znać boskie formy, których mantramy dotyczą.

Om Śri Lalitaayai Namah! To jedna z najważniejszych mantr nie tylko dla kobiet. Ludzie dla rozwoju boskości i uduchowienia muszą po równo rozwijać cechy męskie i żeńskie, jako dwa aspekty wewnętrznej czy wyższej rzeczywistości. Jogin czy tantryk ma być w doskonałej równowadze męskiego i żeńskiego. A imię LALITAA to piękno, wdzięk i urok, czar dobrego charakteru. To też zdolność do rozpoznawania tego co piękne i wspaniałe z punktu widzenia Bogów Nieba, Aniołów i Anielic. Lalitaa to synonim Śri Himavantii, Wielkiej Bogini, która lśni niczym diament w blasku porannego słońca, lśni całym pięknem boskiej duszy. Lalitaa jako cecha pozwala przejawiać piękno, urok, czar, wdzięk. Lalitaa jest magnetyczna, przystępna i pociągająca. Lalitaa przyciąga jak magnes, skupia wokół siebie to co dobre, piękne i boskie. W języku sanskrytu, dobro i piękno są synonimami.

Kiedy z uczuciem oddania, uwielbienia intonujemy z radością czy przyjemnością taką świętą frazę, wtedy odpowiednie dla tego znaczenia cechy zostają w głębi wnętrza przebudzone i ożywione, a z czasem praktyki rozwijają się ku NIESKOŃCZONOŚCI. Nie ma końca dla praktyki mantramów, które zawsze można pogłębiać i rozwijać jeszcze bardziej i jeszcze głębiej, wzbudzając większą moc duszy, moc wyższej jaźni, boskiej potęgi wszechrzeczy. 

(aa, ii, pisane w części tekstu są celowo i oznaczają długie samogłoski, wymawiane jak w sylabie akcentowanej). 

Om Śri Himavantyai Namah!